„ათისა და ოცი კაცის ავაზაკობა ისე ვერ დააზიანებს ერის ცხოვრებას, როგორც სხვაგვარი ავაზაკობა ათასისა და ორი ათასისა. პირველთ ადვილად ვიშორებთ თავიდან; ავაზაკებს ვეძახით; ვდევნით, როგორც ცოფიან ძაღლებს; ვეტევებით თოფით და ხმლით; მოსაკლავად არა ვზოგავთ; ხოლო მეორე ჯურის ავაზაკებს ვძმობილობთ და ვემოყვრებით.“ (ვაჟა-ფშაველა).
მიყვარს ეს გენიოსი მწერალი! მართლაც რომ ასეა! ყოველთვის ორ ჯგუფად იყოფა ჩვენი ქმედებები:
ხშირად აგრესიულად ვეწინააღმდეგებით ქმედებებს, რომელიც ჩვენს მენტალიტეტში არ ჯდება, რომელსაც ისედაც ბევრი მოძულე ჰყავს. მაგრამ რომელი ქმედებაც ისეთივე არასწორია ღმერთისათვის, როგორიც პირველი, თუმცა საზოგადოებისთვის მისაღებია, მათზე თვალს ვხუჭავთ და კუთხე-კუნჭულებში იმავეს ჩავდივართ.
ჩვენი საზომი პატიოსნებასთან მიმართებით ღმერთი კი არა, არამედ მედროვეობა, ადამიანები და მათი აზრებია.
ამიტომ, როგორც დრო გვიკარნახებს, ისეთი მორალი, ეთიკა გვექნება და არა ისეთი, როგორსაც უფალი გვკარნახობს!
სახარება მნიშვნელოვან რჩევას გვაძლევს:
„ადამიანებს რომ ვაამებდე, ქრისტეს მსახური აღარ ვიქნებოდი.“(გალატელთა 1:10).
დასკვნა:
ჩვენი ეთიკის, მორალის საზომი ყოველთვის უნდა იყოს ღმერთის უცვლელი სიტყვა და არა – მედროვე ადამიანთა აზრები…
