ფუნჯი ავიღე ხელში, ტილოს მოვუსვი, ფერები ერთმანეთს შეერწყა, იცლება ემოცია, ყველა დეტალში მე ვარ, ყველა ნაწილში ჩემი სულია დაღვრილი, გრძნობა, ემოცია, განცდები, ჩემი შინაგანი სამყაროდან გადმოტანილი შეგრძნებები, ფერები, სხივები… ეს ნახატი მე ვარ, ჩემი ხატებაა, ჩემი სული ჩავბერე, ცოცხლობს, შედევრია, ყველა მისი ნაწილი შევიყვარე, უსასრულოდ, საუკუნოდ…
გამთენიისას, როცა მზე ცას ეკიდება, გავწევ ფარდებს და ჩემს ნახატს ვუმზერ, მეტყველია, ცოცხალია, დამტვერილ კუთხეებს ვწმენდ და ირეკლება მასში ჩემი სახე.
დაბადება
უდაბურსა და ბნელ ადგილას, სადაც მხოლოდ ქაოსისა და არეულობის ხმა ისმოდა, ერთმა მხატვარმა ფუნჯი აიღო და სინათლე მოჰფინა პატარა გალაქტიკაში მივიწყებულ პლანეტას. ფუნჯი მოუსვა და ცას ფერი მიანიჭა, მისცა საფრენად ფრინველებს უშველებელი ცისფერი სივრცე, მიწა კი ბუმბერაზ ხეებსა და მინდვრის ყვავილებს უსახსოვრა.
– სიტყვამ ხორცი შეისხა, ოსტატო.
– მაგრამ რაღაც აკლია.
და ოსტატმა დაიწყო ძერწვა, ყველაზე ლამაზი ფერები დაღვარა ტილოზე, საუცხოო ძაფებით ქარგავდა, ოსტატს სახე გაბადვროდა, თითქოს თავისი ქმნილება სიცოცხლეზე მეტად შეიყვარა, შთაბერა სული და გამოსახა ადამიანი.
– ეს საუკეთესო ქმნილებაა მთელ სამყაროში. – ჩაილაპარაკა ოსტატმა და დასასვენებლად გაეშურა.
ეს ადამიანი შენ ხარ, მე ვარ, ოსტატისგან გამოძერწილი.
იმ პლანეტაზე ხარ, რომელიც მას ხელისგულებში ჰყავს მოქცეული და ყოველ დილას მტვერს სწმენდს, ქარიან ამინდში გულში ჩაიხუტებს და თავის შიგნით დამალავს, რათა არ დაიმსხვრეს.
შენ ოსტატის საუკეთესო ქმნილება ხარ, შენთვის გააფერადა წყვდიადი და გაანათა ზეცა. სიცოცხლეს დათმობს შენი გულისთვის, ყველა ფერი, რაც დედამიწაზეა, შენია, ოსტატის მარადიული სიყვარული შენია, შენ გეკუთვნის. არ დაგავიწყდეს, ნახატი მაშინ არის მიმზიდველი და უნიკალური, როცა მტვრისგან გაწმენდილია, როცა ოსტატის სახეა მასში არეკლილი და როცა ფერები მკაფიოდ ჩანს.
ოსტატი ღმერთია, შენ – მისი უნიკალური შედევრი.
მხატვარმა იცის, რომელი ფერი სჭირდება ნახატს, იმისათვის, რომ იკაშკაშოს, იმისათვის, რომ სრულყოფილი გახდეს. როცა შენი ფერები გახუნებას დაიწყებს და ფერს დაკარგავ, იცი, ვის უნდა მიეახლო, იმისათვის, რომ განახლდე და იკაშკაშო ისე, როგორც არასდროს.
