მზე არ ჩანდა, მაგრამ ნათელი და თბილი დღე იდგა… ყველაფერი ისე იყო, როგორც უნდა ყოფილიყო. ირგვლივ სიმშვიდე, სიხარული და ჰარმონია სუფევდა. ყოველივე შესანიშნავი გახლდათ. ქმნილება ერთობაში იყო შემოქმედთან… მაგრამ ერთ კონკრეტულ წამს თითქოს ცა ჩამოიშალაო და სიბნელემ მოიცვა წამით ყველაფერი. გეგონებოდა, ყველაფერი დაინგრა, რაც არსებობდა, და უიმედობის, სასოწარკვეთისა და შიშის იქამდე უცნობმა და შემზარავმა სიჩუმემ მოიცვა ყველაფერი. ეს ის წამი იყო, როდესაც ცოდვა ჩვენს სამყაროში, ჩვენს სხეულებსა და გულში შემოვიდა და მას თავის მსგავსად საშინელი, შავი აჩრდილი შემოჰყვა, რომელიც არასდროს შორდებოდა. ეს შავი აჩრდილი ახლოს, თეთრი და ცივი ხდებოდა და მას სახელად სიკვდილი ერქვა.
ცოდვა ადამიანის ბუნების ნაწილი გახდა და სიკვდილი საბოლოო განაჩენივით დაღად დაესვა კაცობრიობის მთელ მოდგმას. ადამიანები ერთმანეთს ანუგეშებდნენ და შეაგონებდნენ: „ბოლოს ყველა დავიხოცებით…“ „ყველას დასასრული სიკვდილია…“ „ყველას ბოლო საფლავია, რას იზამ, ასეა მოწყობილი სამყარო…“
ერთმანეთს შეაგონებენ ადამიანები, აჩვევენ დაბადებიდან ამ აზრს, განუწყვეტლივ უჩიჩინებენ ამ სიტყვებს, მაგრამ ვერა და ვერ გაიგო ადამიანმა ეს მარტივი „ჭეშმარიტება“ – ურყევი კანონმდებლობა ჟამთა სვლისა, ვერა და ვერ შეეჩვია. ვერა და ვერ გაითავისა ადამიანმა, რომ ყველაფერს აქვს ბოლო, ვერ შეეგუა იმას, რომ ერთ დღეს დადგება საბედისწერო შეხვედრა თეთრ და ცივ სიკვდილთან. და ის შეიძლება ძალიან მოულოდნელი იყოს და იმაზე ადრე მოხდეს, ვიდრე მას წარმოუდგენია.
მაინც ვერ იღებს ადამიანი ამ ყველაფერს, რადგან არ ძალუძს ღვთის ხატად და მსგავსად შექმნილს, მიიღოს და გაითავისოს ის, რისთვისაც არ შექმნილა. მარადისობისთვის გააჩინა ღმერთმა ადამიანი და უკვდავია მისი სული, ღმერთმა რომ შთაბერა.
ყოველივე მშვენივრად შექმნა თავის ჟამს; თვით მარადიულობა ჩადო მათ გულებში, თუმცა თავიდან ბოლომდე მაინც ვერ ჩასწვდება ადამიანი ღვთის ნამოქმედარს.
…….
ჩვეულებრივი დღე იყო, თითქოს არაფრით გამორჩეული. მაგრამ ის კაცობრიობის ისტორიაში ყველაზე ბნელი და ამავე დროს ყველაზე ნათელი დღე აღმოჩნდა. სისხლმა მთელი სამყარო შეღება და სამართლიანობის ღაღადი და რისხვა სრულად დააკმაყოფილა. ვერ გაიმეტა ღმერთმა მარადისობისა და სიყვარულისთვის შექმნილი ადამიანი. ციდან ჩამოვიდა და ცოდვის ბორკილები დაამსხვრია, სიკვდილი შებორკა, სიცოცხლის აღთქმა მოუტანა კაცობრიობას და იმედით გაანათა ადამიანთა დამძიმებული, ჩაღამებული, ბნელი გულები.
წყალობით მდიდარმა ღმერთმა თავისი დიდი სიყვარულით, რომლითაც ჩვენ შეგვიყვარა, ჩვენ, დანაშაულთა გამო მკვდრები, გაგვაცოცხლა ქრისტესთან ერთად (მადლით ხართ დახსნილნი)… რწმენის მეშვეობით, და ეს თქვენგნით კი არ არის, არამედ ღვთის ნიჭია, არა საქმეთაგან, რათა არავინ დაიკვეხოს.
მოვა დღე, საოცარი და დიადი, როდესაც უფლისმიერი ხსნა სრულად გამოცხადდება და უკანასკნელი მტერი – სიკვდილი განქარდება. იმ დღეს ღმერთი „მოსწმენდს ცრემლს თავიანთი თვალებიდან და აღარ იქნება სიკვდილი; აღარ იქნება გლოვა, გოდება და ტკივილი…“ (გამოცხადება 21:4).
მოვა ეს დღეც…
