„უფლის მოშიშება აავსებს მას. დანახულით არ განსჯის, და გაგონილით არ გადაწყვეტს. ღარიბთა საქმეებს პატიოსნად განსჯის, და სისწორით განიკითხავს ამ ქვეყნის ჩაგრულთ. ქვეყანას დასჯის თავისი სიტყვების კვერთხით, თავის ბაგეთა ქარით მოკლავს უკეთურს.”/ესაია 11 : 3-4/
ჭორები სწარაფად ვრცელდება, ყურიდან ყურში ბგერის სისწრაფით გადადის და საცეცებს შლის საზოგადოებაში. ხშირად გამიზნულად, ზოგჯერ გაუთვალისწინებლობით ვყვებით ამბებს ადამიანებზე, რომლებიც საკუთარი თვალით არ გვინახავს, საკუთარი ყურით არ მოგვისმენია და იმ ადამიანს გულზე ფიქრადაც არ მოსვლია. ასე, მთიდან დაგორებული თოვლის გუნდასავით იზრდება ყოველი ადამიანიდან ადამიანამდე წარმოდგენები და შეხედულებები სხვათა მისამართით, რომლებიც ხშირად არ შეესაბამება სიმართლეს.
ხშირად არც კი ვფიქრობთ, რომ ჩვენი შეხედულება კონკრეტული ადამიანის შესახებ დაზიანებულ ნახატს ჰგავს, ასაწყობ ნახატს დაკარგული ნაწილებით, რადგან ვუყურებთ მთლიანობაში და არ ვიცით, კონკრეტული სიტუაციები, დაცემები, აღმაფრენები და ტკივილები, რაც მას ასეთად აქცევს. ზოგჯერ კი პირიქითაც ხდება, ერთ კონკრეტულ სიტუაციას ვაზოგადებთ და ერთ შეცდომას იარლიყად ვაქცევთ სხვათა ცხოვრებისთვის… რთულია უყურო სამყაროს ტელესკოპიდან, რომელშიც მხოლოდ ერთი ვარსკვლავი ჩანს და აღიქვა მთელი ქმნილების მშვენიერება.
იქნებ ასე ბევრს იმიტომ ვსაუბრობთ სხვათა ცხოვრებაზე, რომ საკუთარი გვაწუხებს?
ყოველი ადამიანი მაკროსამყაროა თავისი მიკროსისტემით, თითოეული მათგანი სამყაროს თავისი განზომილებიდან აკვირდება და ის არის ცენტრი ყველაფრისა, რაც მის გარშემო ხდება… ეს პატარა, ქაოსური „გალაქტიკები” ხშირად კვეთენ ერთმანეთის ორბიტებს, ურთიერთობები ხომ ასე სასიცოცხლოდ აუცილებელია ადამიანებისთვის და ამავდროულად, პრობლემათა კასკადის სათავეა თითოეული ჩვენგანისთვის.
სხვანაირად რომ ვთქვათ, ურთიერთობები არარეგულირებულ გზაჯვარედინს ჰგავს, სადაც ინტერესები და შეხედულებები ერთმანეთს კვეთენ, შესაბამისად, ავარიული შეჯახებებისგან დაზღვეული არავინ ვართ. სწორედ იმიტომ, რომ ადამიანი სოციალური არსებაა, ურთიერთობების გარეშე ცხოვრება არ ძალუძს, ურთიერთობები კი თავის თავში მოიცავს ინტერესთა კონფლიქტსაც. ზოგჯერ სწორედ ეს ხდება სხვათა კრიტიკის მიზეზი, კრიტიკას კი არცთუ იშვიათად მივყავართ სხვათა განკითხვისკენ.
ერთი მხრივ, ჩვენი შეხედულებები „გვატყუებენ ” თავად ჩვენ და ცვლიან დამოკიდებულებებს სხვათა მიმართ და მეორე მხრივ, ვერ ვიტევთ ხოლმე ამ „დიად გამოცხადებებს” ჩვენს გულში და სხვათათვის მისი გაზიარება გვინდება. ასე გადადის ბგერის სისწრაფით ყურიდან ყურში და გულიდან გულში შეთხზული ამბები და ადამიანები ჩვენ ირგვლივ მითიურ პერსონაჟებს ემსგავსებინ. რამდენჯერ გითქვამთ სიტყვები: „სხვანაირი მეგონე”, ან კიდევ „თურმე სხვანაირი ყოფილხარ”? სწორედაც რომ „მეგონა” არის ხშირად ჩვენი ცუდი მრჩეველი ადამიანებთან ურთიერთობისას…
ნუ იტყვი იმას, რაც საკუთარი თვალით არ გინახავს და საკუთარი ყურით არ მოგისმენია და იმასაც ნუ იტყვი, რაც ნახე და გაიგონე, რადგან ხშირად საკუთარი აღქმაც გვღალატობს.
ბიბლია ამბობს: „დანახულით არ განსჯის და გაგონილით არ გადაწყვეტს.” /ესაია 11:3-4/
„შევხედოთ რწმენის წინამძღვარსა და სრულმყოფელს – იესოს, რომელმაც იმ სიხარულისთვის, რომელიც მოელოდა, დაითმინა ჯვარი, უგულებელყო შერცხვენა და ღმერთის ტახტის მარჯვნივ დაჯდა.” /ებრაელთა 12: 20/
შევხედოთ მას, რომელიც „ნაგვემ ლერწამს არ გადატეხს და მბჟუტავ პატრუქს არ ჩააქრობს, ვიდრე სამართალს გამარჯვებამდე არ მიიყვანს.”/მათე 12:20/
შევხედოთ მას, ვინც „ყველას თავისი საქმეებისამებრ მიუზღავს.” /რომაელთა 2:6/
შევხედოთ და მივბაძოთ, რადგან „ამისთვის ხართ მოწოდებულნი, ქრისტეც ხომ იტანჯა თქვენთვის და მაგალითიც დაგიტოვათ, რათა მის კვალს მიჰყვეთ.” /1 პეტრე 2:21/
შევხედოთ, მივბაძოთ და მივყვეთ!..
ავტორი: ნატალია ჩიქოვანი
რედაქტირება: მანანა ტვინიკაძე