ვზივარ და თითქოს პირველად ვისმენ ამ სიტყვას. მარხვა, მარხვა , და-მარხვა… ვფიქრობ, რატომ მეუცხოვა ეს სიტყვა ასე ძალიან.
რამდენჯერ გიმარხულია ან რამდენჯერ მიმარხულია? ბევრჯერ! მაგრამ მაინც, რა უცხოდ ჟღერდა ეს სიტყვა დღეს!
ვფიქრობ წარსულზე და ვფიქრობ აწმყოზე, ვფიქრობ ამაოდ მარხულ დღეებზე, რადგან ეს იყო უბრალოდ საჭმლის აკრძალვა და არა მარხვა, არა დამარხვა!
მოდით ვნახოთ, რას გვეუბნება ამ საკითხზე ბიბლია. მათეს სახარების მე-6 თავი, მე-16 მუხლი: „ხოლო, როდესაც მარხულობთ, ნუ იქნებით მწუხარენი თვალთმაქცებივით. რადგან ისინი მწუხარე სახეებს იღებენ, რათა ადამიანებს მმარხველებად აჩვენონ თავი.“ (აქ შევჩერდები და შემდეგ განვაგრძობ).
ვფიქრობ, რამდენჯერ მიწუწუნია ხან ხმამაღლა, ხანაც ჩუმად, ჩემს გულში. რამდენჯერ გამიჟღერებია, რომ მარხვაზე ვარ, ხან ნებით, ხან უნებურად, გაუაზრებლად, მაგრამ რატომ? კომფორტის ან თვითამაღლების შეგრძნებას ხომ არ მიტოვებდა, ვფიქრობ და ვდუმვარ…
განვაგრძოთ: „ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ, ისინი უკვე იღებენ თავიანთ საზღაურს!“ და მართლაც, იქნებ მიმიღია მეც ჩემი საზღაური-მეთქი, ვფიქრობ. ალბათ, ხალხს უფიქრია: როგორი მორწმუნეა, მარხულობს, ტაძარში დადის, ქადაგებებს ისმენს. მაგრამ არა! აი, ეს არის შეცდომა. გარეგნული მხარე, ჩვენი აღქმა და გაიგივება სულიერებასთან, გაიგივება მხოლოდ ხილული საქმეებით…
განვაგრძობ… (17) „ხოლო შენ, როდესაც მარხულობ, იცხე თავზე და დაიბანე პირი, რათა ადამიანებს კი არ ეჩვენო მმარხველად, არამედ დაფარულად მყოფ შენს მამას. და შენი მამა, რომელიც ხედავს დაფარულს, მოგიზღავს შენ ცხადად.“ (და ისევ, აქ გავჩერდები).
აქ არსად წერია: აკრძალეთ საჭმელი, არ შეჭამოთ ეს, არ დალიოთ ის, არ წახვიდეთ იქ და ა.შ.
„იცხე თავზე და დაიბანე პირი“ – ეს ყველაფერია. იცით, რამდენჯერ მითქვამს უარი ჭამაზე, მაგრამ „არ დამიბანია პირი“ და პირის დაბანა ჩემთვის არ ნიშნავს დილით ადგომას და მოწესრიგებას, ჩემთვის ეს ნიშნავს ენის ალაგმვას, არასაჭირო თემებზე საუბრის აკრძალვას (რასაც, ვფიქრობ, ისედაც უნდა ვაკეთებდეთ); თუმცა, ამდენი წლის შემდეგ ახლა ჩავწვდი მარხვის, ანუ დამარხვის არსს და მინდა, გკითხო შენ: რამდენჯერ დაგიმარხავს ცუდი თვისება, ცუდი თვალი, ენა, ყური, გული, ხელი, ფეხი, ცუდი და არასწორი საკუთარი თავი, რომელიც ემიჯნება ღმერთის ჭეშმარიტებას?!
ან საერთოდ თუ გიმარხულია? იქნებ ჩემსავით ახლა გაიაზრე ამ სიტყვის არსი, იქნებ შენც ჩემსავით ჩაგესმა ეს სიტყვები: „მარხვა, ანუ დამარხვა“? და პირველად იქნებ შენც ჩემსავით გენიშნა რამე…
ახლა ვფიქრობ, რამდენი პასუხგაუცემელი კითხვა მქონდა, რადგან ჩემი „მარხვა“ კონცენტრირებული იყო არა რამის დამარხვასთან, რამის გამოსწორებასთან, ან იმ კონკრეტული საკითხისთვის თავდადებასთან, არა ცვლილებასთან, არა გამოსწორებასთან, არამედ საჭმლის აკრძალვასთან და მარხვის არსის გაუაზრებლობასთან…
იცით, მინდა, თქვენც შეიგრძნოთ და დაფიქრდეთ, რას ითხოვთ და რას მარხავთ.
რა დაგიმარხავთ ან რის დამარხვა შეგიძლიათ თქვენს ცხოვრებაში, რა უნდა გაუშვათ და რა დატოვოთ, რა შეცვალოთ და რა შემატოთ თქვენს ცხოვრებას…
მინდა, დავმარხო საკუთარი თავი, ცუდი თვისებები, ფიქრები, გრძნობები, ქმედება, განზრახვა, ცუდი საკუთარი თავი…
და ავივსო ახლით, უკეთესით, სიყვარულით, პატიებით, მშვიდობით, თავდადებით, კარგი თვისებებით, უკეთესი პიროვნებით.
გისურვებთ უფლის მშვიდობას, ღმერთისმიერ საზღაურს და არა ადამიანისას.
შეკრიბეთ საუნჯე ცაში, რადგან სადაც არის შენი საუნჯე, იქ იქნება შენი გულიც.
მისწერე ავტორს ფეისბუკზე