ახალი აღთქმა, მარკოზის სახარება 12:30-31
„შეიყვარე უფალი, ღმერთი შენი მთელი შენი გულით, მთელი შენი სულით, მთელი შენი გონებით და მთელი შენი ძალით. ეს არის პირველი მცნება.
მეორეა: შეიყვარე მოყვასი შენი, ვითარცა თავი შენი. ამათზე დიდი მცნება არ არსებობს.“
✔ ჩვენი ყველა ქმედების საზომი შეიძლება იყოს ეს მცნება. თუ ჩემი რწმენის გამოხატულება მოყვასს ავნებს, საფრთხეში ჩააგდებს, ის რწმენა აღარაა. ღვთის სიყვარული პირდაპირ ნიშნავს ადამიანის სიყვარულს. თუ გვინდა გავიგოთ, როგორ გვიყვარს ღმერთი, უნდა დავაკვირდეთ, როგორი დამოკიდებულება გვაქვს ადამიანების მიმართ.
ახალი აღთქმა, იოანეს 1-ლი წერილი 4:20
„თუ ვინმე ამბობს, ღმერთი მიყვარსო, თავისი ძმა კი ეჯავრება, იგი ცრუა; ვინაიდან, ვისაც არ უყვარს თავისი ძმა, რომელსაც ხედავს, არ შეუძლია ‒ უყვარდეს ღმერთი, რომელსაც ვერ ხედავს!“
✔ თუ მართლა ქრისტიანები ვართ, მაშინ ჩვენ ყოველთვის უნდა ვუსვამდეთ საკუთარ თავს კითხვას: ჩემი ქმედება, ნათქვამი სიტყვა, მოიტანს თუ არა სასიკეთო შედეგს ჩემი მოყვასისათვის?
„შაბათია ადამიანისთვის და არა ადამიანი შაბათისთვის“
– წესი და მცნება, ეს ერთი და იგივე არ არის.
– მცნება უფლის შეუცვლელი დადგენილებაა ადამიანების ცხოვრებაში, რომელსაც სიკვდილიც ვერ დაამარცხებს! ხოლო წესი ზოგიერთი მცნების აღსრულების სხვადასხვა მეთოდს მოიაზრებს, რომლის ცვლილება დროსთან ერთად აუცილებელიც კია!
– წესებია ადამიანისთვის და არა ადამიანი წესებისთვის, და როდესაც წესი უკვე საფრთხეს უქმნის ადამიანებს, უნდა შეიცვალოს.
– არ იცვლება უფლის მცნებები, მაგრამ ყოველთვის იცვლება წესები, დროსთან და გარემოებასთან ერთად, როგორც ღმერთისა და მოყვასის სიყვარული მოითხოვს ამას…