როცა სამყაროში ყველაფერი წუთებსა და წამებში იცვლება, რთულია დაიჯერო, რომ რაიმეა მყარი ამ სამყაროში, რომელშიც უცვლელი მხოლოდ ისაა, რომ ყველაფერი მუდმივად ცვალებადია.
სულ რაღაც რამდენიმე თვის წინ ადამიანებს გეგმები და ოცნებები ჰქონდათ, იცოდნენ, სად გაატარებდნენ მომდევნო წლის შვებულებას, რომელ უნივერსიტეტში ასწავლიდნენ შვილს, რომელ ქვეყანაში გაემგზავრებოდნენ… ახლა კი არაფერი აღარ იციან, სიტყვა „ხვალ“ ერთ დიდ გაუგებარ მომავლად გადაიქცა, ან იქნებ არც გადაიქცა და სულ ასეც იყო, უბრალოდ ჩვენ არ გვინდოდა ამის დაჯერება? იქნებ უარს ვამბობდით გვეღიარებინა, რომ არც არაფერია დამოკიდებული ჩვენზე, რომ არსებობს შემოქმედი ზეცაში და მისით დგას მთელი სამყარო?
ჩვენ ხომ ვსუნთქავთ ჟანგბადს და ამას ინსტინქტურად, გაუცნობიერებლად ვაკეთებთ, რადგან სხვანაირად სიცოცხლე არ ძალგვიძს. რატომ არ ვეძებთ ღმერთს, რატომ არ ვართ მასზე მიკრულნი, თუკი ვიცით, რომ მისით დგას მთელი სამყარო, განა შეგვიძლია მის გარეშე არსებობა, ვინც დასაბამი დაგვიდო და ვის ხელშიცაა მთელი ჩვენი მარადისობა?
ყველაფერი ცვალებადია ამ სამყაროში და ჩვენ გვინდოდა ცვალებად მატერიაში, რაიმე მყარის, საიმედოს შექმნა იმ სამშენებლო კომპანიებივით, რომელიც სიმყარისა და სანდოობის გარანტიას გვაძლევენ, მაგრამ უძლურნი არიან დამანგრეველი მიწისძვრის წინაშე. თუკი ამ სამყაროში ყველაფერი ცვალებადია, არსებობს კი რაიმე გარანტია?!
არსებობს, მაგრამ ის ადამიანის ხელთ არაა. ერთადერთი მყარი კლდე, რომელსაც შეგვიძლია დავეყრდნოთ, თავი შევაფაროთ და გადავრჩეთ, იესო ქრისტეა ‒ ჩვენთვის შეწირული უფალი.
„იესო ქრისტე გუშინ, დღეს და სამუდამოდ იგივეა.“ (წერილი ებრაელთა მიმართ 8:13)
იესო ქრისტე არის კლდე, რომელზეც შეძლებთ მყარი სულიერი სახლის მშენებლობას და ვერ მოერევა მას ქარი, წვიმა და მდინარე და ვერც ჯოჯოხეთის ბჭენი დაძლევენ მას; იესო ქრისტე თავშესაფარია, რომელსაც შეეფარები, ვიდრე უბედურება გადაივლიდეს; იესო ქრისტე მეგობარია, რომელიც შენთან რჩება მაშინ, როცა ყველა გტოვებს; იესო ქრისტე სამუდამოდ იგივეა; შეგიძლია, შენი იმედი დადო მასზე და ბოლომდე მიენდო. ის არ გაგიცრუებს იმედებს, ის არ მიგატოვებს, მას აქვს იმედი და მომავალი შენთვის.
ჩვენ ილუზიაში ვცხოვრობთ და სინამდვილე ისაა, რომ ჰაერზე მეტად გვჭირდება ღმერთი არსებობისთვის. მიანდეთ მას თქვენი ცხოვრება, რადგან ახლა სიტყვა „ხვალ“ ერთ დიდ გაუგებარ მომავლად გადაიქცა, რადგან შეიძლება „ხვალ“ არც კი დადგეს ნებისმიერი ჩვენგანისთვის. სანამ დროა, სანამ სამყაროს არსებობის ქვიშის საათში უკანასკნელი მარცვალი ჩამოვარდება, მივიდეთ შემოქმედთან და დავღვაროთ მის ფეხებთან ჩვენი ცრემლები, ტკივილი, შიში, უნდობლობა, ეჭვები და მას გადავცეთ ხელთ მთელი კონტროლი.
„ახლა თქვენ, ვინც ამბობთ ‒ დღეს თუ ხვალ ამა და ამ ქალაქში წავალთ, იქ ერთ წელს დავყოფთ, ვივაჭრებთ და მოვიგებთო; თუმცა ისიც კი არ იცით, ხვალ რა მოხდება, რადგან რა არის თქვენი სიცოცხლე? ორთქლი, რომელიც ერთხანს გამოჩნდება, მერე კი გაქრება…“ (იაკობ მოციქულის წერილი, თავი 4:13-14).
