ხშირად მიფიქრია, რომ ჩემი რწმენით მთელ სამყაროს შევცვლიდი. ქრისტესადმი რწმენა მაძლევდა საბაბს, შევწინააღმდეგებოდი ყველა სირთულეს.

და აი ახლა, როდესაც მორიგი პრობლემა მომადგა კარს, როდესაც მორიგი გამოცდა დავიტეხე თავს, ისევ მეგონა, რომ მე გავიმარჯვებდი. იმდენად მჯეროდა, იმდენად ვიყავი საკუთარ თავში დარწმუნებული, რომ მზადყოფნა გამოვუცხადე პრობლემას და მასთან საომრად გავემართე, თუმცა უიარაღოდ. ზუსტად მაშინ, როდესაც ჩემი გამარჯვება უნდა მეზეიმა, დავმარცხდი… და რატომ მოხდა ასე? მრავალი კითხვა მიტრიალებს გონებაში.

ნუთუ ღმერთმა მიმატოვა?

რატომ დავმარცხდი, განა უფალი არ შემეწია?

ნუთუ ჩათვლიმა ღმერთმა?

ბოლოს კი ჩავუკვირდი ჩემს გზებს და აღმოვაჩინე, რომ ღმერთი არასდროს ტოვებს თავის შვილებს მარტო; ღმერთი ყოველთვის იცავს თავის მოყვარულს; ღმერთს არასდროს სძინავს; მაშინაც კი, როდესაც ჩვენ მშვიდად გვძინავს, უფალი ფხიზლობს ჩვენ გამო, რომ აგვარიდოს სიავე და მწუხარება. ჩემს გზებს ჩავუკვირდი და დავინახე, რომ ღმერთს ხელი თავად გავუშვი და მარტო აღმოვჩნდი პრობლემის წინაშე არა იმიტომ, რომ ღმერთმა მიმატოვა ან დავავიწყდი, არამედ იმიტომ, რომ მე დამავიწყდა ის.

როდესაც გამარჯვება უნდა მეზეიმა, ზუსტად მაშინ დავმარცხდი-მეთქი, ვახსენე მონათხრობის დასაწყისში, თუმცა ვიტყოდი, რომ ჩემს დამარცხებაში არის ჩემი გამარჯვება, მე გავიმარჯვე იმის მიუხედავად, რომ ეს კონკრეტული პრობლემა ჩემს რწმენაზე მაღლა დადგა.

მივხვდი, რატომ აღმოვჩნდი დამარცხებულ პოზიციაში. კითხვები მოდიოდა გონებაში, თუ რატომ მოხდა ეს და კითხვასთან ერთად პასუხმაც არ დააყოვნა: „მცირე ყოფილა ჩემი რწმენა.“ მაშინ, როდესაც რწმენა გამომეფიტა, შიშმა და უსუსურობამ დაისადგურა ჩემს გულში.

მექანიკური რწმენა – აი, რა იყო ჩემი პრობლემა. როდესაც გგონია, რომ ყველაფერს სწორად აკეთებ, როდესაც გგონია, რომ ფხიზლობ, როდესაც გგონია, რომ ფეხზე მყარად დგახარ, როდესაც ყველაზე მეტად გგონია, რომ რაღაც სწორია, ზუსტად მაშინ ეცემი.

1-ლი კორინთელთა მიმართ 10:12 ამბობს: „ამიტომ ვინც ფიქრობს, რომ დგას, გაფრთხილდეს, რომ არ დაეცეს.“

ყველაფრის მიუხედავად, გვაქვს ღვთის მადლით მისი შემეცნების უნარი, რათა მივბაძოთ ერთადერთ სრულყოფილ სიყვარულს და მისი მართალი სიტყვის მეშვეობით გავმართლდეთ მისი სახელის სადიდებლად.

ჩემთვის ეს „დამარცხება“ აღმოჩნდა გამარჯვებული ცხოვრების დასაწყისი. იმისათვის, რომ ვიცხოვროთ გამარჯვებულებმა და არა დამარცხებულებმა, აუცილებელია საკუთარ თავებს ჩავუკვირდეთ და დავუსვათ კითხვა: „მცირე ხომ არ არის ჩემი რწმენა?“

და თუ აღმოაჩენთ, რომ მართლაც მცირეა იგი, აუცილებლად მიეახლეთ მადლის ტახტს, რათა უფალმა გამოკვებოს „საჭირო ელემენტებით“ თქვენი რწმენა.