ახალი ამბების მოსმენის შემდეგ მაღაზიაში წავედი შაქრის და ზეთის მოსამარაგებლად, რომელიც უკვე საკმარისად მქონდა სახლში.
გზაში ფიქრებს შევყევი და გამახსენდა, როგორ გადაწყვიტეს ისრაელიანებმა უდაბნოში ზეციური საკვების – მანანას შენახვა ხვალინდელი დღისთვის და როგორ გადაიქცა ის მატლად მეორე დღეს.
მივხვდი, რომ ქრისტიანები არ ვართ ისინი, ვინც პანიკის შედეგად უნდა იღებდნენ გადაწყვეტილებებს, თუნდაც ერთი შეხედვით ბრძნულ გადაწყვეტილებებს.
პანიკა არის შიში, რომელმაც აიძულა ებრაელები, გადაენახათ საკვები ხვალისთვის, რადგან ისინი არ ენდობოდნენ ღმერთს, რომ მეორე დღესაც მოუვლენდა მანანას.
ასევე გამახსენდა, როგორ არ ილეოდა ქვრივი დედაკაცის სახლში ზეთი 3 წლის განმავლობაში, ვიდრე საყოველთაო შიმშილი იყო ისრაელში და მივხვდი, რომ ჩემი ნაბიჯი არ იყო ბრძნული, არამედ – პანიკური.
უფალმა იესომ გვასწავლა შესანიშნავი ლოცვა „მამაო ჩვენო“-ს სახით და ერთ-ერთი სფერო ეხება პური არსობისას, რომელიც ღმერთს ყოველდღიურად უნდა ვთხოვოთ და ის მისცემს ყველას, მასზე დაიმედებულს.
იესოს არ უთქვამს, სთხოვეთ მამას პური არსობისა და ის მოგცემთ, ოღონდ კრიზისის დროს არ სთხოვოთ, ვერ მოგცემთო.
არა, იესომ გვასწავლა ლოცვა, რომელმაც საუკუნეებს გაუძლო, ყველა ეპოქაში იმუშავა და ის იმუშავებს ჩვენს დღეებშიც, ჩვენს საქართველოში, ჩვენს რეალობაში.
ყმაწვილი ვიყავი, კიდეც მოვხუცდი და არ მინახავს მართალი კაცი მიტოვებული და მისი შთამომავლობა პურზე ხელგაწვდილი.
ღმერთი გამოაჩენს!
