„დასაბამიდან იყო სიტყვა, და სიტყვა იყო ღმერთთან და ღმერთი იყო სიტყვა, ის იყო დასაბამიდან ღმერთთან. ყველაფერი მის მიერ შეიქმნა, და უიმისოდ არაფერი შექმნილა, რაც კი შეიქმნა. მასში იყო სიცოცხლე, და სიცოცხლე იყო ადამიანთა ნათელი. ნათელი ბნელში ანათებს და ბნელმა ვერ მოიცვა იგი.“ (იოანეს სახარება)
დასაბამიდან იყო სიტყვა, დასაბამიდან იყო ძე ღვთისა, დასაბამიდან იყო ის, ვინც თავად არის ყოფნა. ყველა ქმნილებას, ხილულსა და უხილავს ჰყავს ავტორი და ჰყავს ადრესატიც; აქვს მიზეზი არსებობისა და აქვს მიზანიც; ყველა ქმნილება, ხილულიცა და უხილავიც მისთვის შეიქმნა, ღვთის ძისათვის. მისთვის შეიქმნა პატარა მინდვრის ყვავილიცა და უდიდესი მყინვარიც, მას ეკუთვნოდა ფერადი კენჭი ოკეანის ფსკერზე და ჩვენთვის მიუღწეველი, უცნობი გალაქტიკის ფერადი პლანეტებიც. მისთვის დაფრინავდა არწივი ცაზე და მისთვის მღეროდნენ ანგელოზნი იქ, სადაც ცა არ არის.
მისთვის შევიქმენით ჩვენც… ხარობდა ღვთის ძე.
მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი სიცოცხლე მის სიკვდილს ირეკლავდა… ხარობდა ღვთის ძე.
თავისი დიდება მოგვახურა სამოსად, სიყვარული იყო მისი ყველა ამოსუნთქვა.
იცოდა, რომ გავექცეოდით და თავად მოუწევდა მოსვლა.
იცოდა, რომ ღმერთობას მოვინდომებდით და თავად გახდებოდა ადამიანი.
იცოდა, რომ ზურგს შევაქცევდით და თავად გასაროზგად გვიჩვენებდა ზურგს.
იცოდა, რომ ხელს აღვმართავდით მასზე, თავად კი დასალურსმად გამოიწვდიდა ხელებს.
მიატოვა ზეცა, დათმო დიდება, გახდა ჩვენი მსგავსი.
მთელი სიცხადით შეიგრძნო ყველაფერი, რაც გვტანჯავდა, რაც გვაწუხებდა, რაც გვკლავდა.
ჯვარს ეცვა…
და სიყვარულის სრული განმარტება გვაჩვენა.
ჯვარს ეცვა…
ზეცა მიწაზე ჩამოიტანა, ცოდვა დაამარცხა, სიკვდილი დაძლია, ჩვენ გამოგვიხსნა.
ჯვარს ეცვა…
და აკაკუნებს ჩვენი გულის კარზე, მის გულს კი საერთოდ არ აქვს კარი, არც კედლები…
ჯვარს ეცვა…