სირთულენი, რომლებიც ჩვენს ცხოვრებაში იჭრება, ხშირად ჩვენი გამარჯვების საფუძველი და არანაკლებ ხშირად, ჩვენი დაცემის მიზეზი ხდება… როგორ იქცევიან ადამიანები, როცა შეცდომას უშვებენ? ალბათ, ლოგიკური იქნებოდა გვეთქვა, რომ ისინი შეცდომის გამოსწორებას ცდილობენ, მაგრამ, ყველაზე ხშირად, ისინი უბრალოდ მიდიან… მიდიან, რადგან გაცილებით ადვილია წახვიდე, კარი გაიჯახუნო და თვითშეცოდების გრძნობით, მთელ სამყაროზე განაწყენებულმა იცხოვრო, ვიდრე დარჩე და იბრძოლო. დარჩენა ნიშნავს შეცდომის აღიარებას და სინამდვილისათვის თვალის გასწორებას; დარჩენა გულისხმობს მეობაზე გადაბიჯებას; დარჩენა ნიშნავს შედეგებზე პასუხისმგებლობის აღებას. ადამიანები, რომლებიც მიდიან, უბრალოდ სინამდვილეს გაურბიან. ადვილია წახვიდე, რადგან ეს სისუსტეა, სისუსტე კი არასოდეს არის რთული. რთულია, იყო ძლიერი და გვერდზე გასწიო საკუთარი სურვილები, მოიქცე ისე, როგორც საჭიროა და არა ისე, როგორც გინდა.
ხშირად ადამიანები გარბიან ღმერთისგან, სწორედ ისევე, როგორც ადამი გაურბოდა მას შეცოდების შემდეგ. გარბიან, რადგან სიბნელე გარბის სინათლის თანდასწრების დროს და როცა ჩვენ ვცოდავთ, შეუძლებელი ხდება ღმერთთან მოზიარეობა.
რამდენ ჩვენგანს უთქვამს: „უფალო, არასდროს მიგატოვებ!“ პეტრეც ამას ჰპირდებოდა იესოს და სწორედ იმავე დღეს, მამლის ყივილამდე სამჯერ უარყო იგი. იუდაც ჭამდა მისი ჯამიდან და ოცდაათ ვერცხლად გაყიდა ის. ორივემ შესცოდა, ორივემ დატოვა ღმერთი, ორივე გაიქცა…
რას გრძნობს ადამიანი, რომელიც შეცდომას უშვებს, მით უმეტეს მსახური, რომელსაც აქვს ავტორიტეტი და ძალაუფლება? ყველაზე ხშირად ადამიანებს ჰგონიათ, რომ წასვლით უშველიან სირცხვილს, ჩრდილში ყოფნით დაავიწყებენ საზოგადოებას თავს და ჯერ ქვის სასროლ მანძილზე შორდებიან ღმერთს, მერე უარყოფენ და ბოლოს უცხო ცეცხლთან თბებიან.
ადამიანებს ახსოვთ, რომ ღმერთი მჭამელი ცეცხლია, მაგრამ ავიწყდებათ, რომ ის მოწყალეცაა. პეტრეც და იუდაც, ორივე განიცდიდა მომხდარს, თუმცა მხოლოდ პეტრემ შეძლო, მორეოდა სიამაყეს და ბევრი ადამიანისათვის კურთხევა გამხდარიყო. ჩვეულებისამებრ, უკან, დაცემის ადგილას დაბრუნებაში ხელს გვიშლის განწყობა: „ეს მე არ უნდა დამმართნოდა“, რაც სიამაყიდან გამომდინარეობს. მერე იწყება გადაბრალებათა მთელი ციკლი კონკრეტულ და აბსტრაქტულ მიზეზთა შესახებ. ვერ ვხვდებით, რომ სინამდვილეში ტრაგედია ის კი არ არის, რაც მოხდა, არამედ ჩვენი შინაგანი მდგომარეობა, რომელიც საშუალებას არ გვაძლევს, უბრალო გულითა და თავმდაბლობით ვითხოვოთ პატიება და გზა განვაგრძოთ.
არსებობს დიდი ტყუილი, რომელსაც უამრავი ადამიანი იჯერებს. ტყუილი, რომელიც გარწმუნებს, რომ ღმერთს აღარ სჭირდები მას შემდეგ, რაც დაეცი.
არსებობს ტკივილი, რომელიც გეუბნება, რომ არ აპირებს გაქრობას და გაიძულებს ფარდაჩამოფარებულ ოთახში იცხოვრო.
არსებობს თვითშეცოდება, რომელიც გაჯერებს, რომ უბედური და საცოდავი ხარ, რომ არავის ესმის შენი.
არსებობს მარტოობა, რომელიც გკარნახობს, რომ არავის სჭირდები ამქვეყნად.
არსებობს სასოწარკვეთა, რომელიც გარწმუნებს, რომ ცხოვრება დამთავრდა!…
ღმერთი გეუბნება დღეს, რომ არ ხარ მარტო, არ ხარ საცოდავი, რომ გაქვს მომავალი და იმედი!
მნიშვნელობა არ აქვს, რა მოხდა, როგორ დაეცი ან რამდენი ხანი გავიდა… შენ უნიკალური ხარ და შენს ადგილს ვერავინ დაიკავებს, ღმერთს უყვარხარ და სჭირდები. მთელი ზეცა გელოდება… უარი თქვი სისუსტეზე, რადგან ღმერთს არ შეუქმნიხარ სუსტი, მან ძლიერება ჩადო შენში.
მტკივნეულია დაბრუნება; მტკივნეულია, გადალახო აზრი იმის შესახებ, თუ „რას იფიქრებს ხალხი“; მტკივნეულია, დაიწყო თავიდან… მაგრამ სწორედ ტკივილი გვაძლიერებს. უბრალოდ გადაწყვიტე, რომ იყო ძლიერი!
დაბრუნდი! შენ გელოდებიან!…
ნატალია ჩიქოვანი
