ტექნოლოგიურმა პროგრესმა ერთი დიდი, ვირტუალური თამაშის გმირებად გვაქცია… ისეთი, რაღაცნაირად უემოციო, „სმაილებით“ ჩანაცვლებული მიმიკებით… ჩვენი არსებობა პატარა, მრგვალ მწვანე ციმციმასთან გაიგივდა… რაღაცნაირად მუზეუმში გამოფენილ ექსპონატებს დავემსგავსეთ, დამთვალიერებლის გულს რომ ახარებენ.
არასდროს ყოფილან ადამიანები ასე ახლოს და ამავდროულადმ ასე შორს. მაშინ, როცა სივრცითი პრობლემა დაძლეულია, როცა შეგვიძლია გვესმოდეს ერთმანეთის ხმა მსოფლიოს ერთი წერტილიდან მეორეში და არა მარტო გვესმოდეს, ვხედავდეთ კიდეც, ჩვენ უბრალოდ გავუუცხოვდით ერთმანეთს…
რეალური სამყაროსგან განსხვავებით აქ საკუთარი სივრცე გვაქვს, შეუზღუდავი და ულიმიტო სიტყვის თავისუფლება, აქ საკუთარი პიროვნების რეალიზება გაცილებით ადვილია, რადგან ეს ყველაზე კომფორტული საჯარო სივრცეა, სადაც ენა არ დაგებმება სიტყვით გამოსვლისას…
აქ დაწერილის ჩასწორებაც უპრობლემოდ შეიძლება და წაშლაც, რაც სრული კონტროლის შეგრძნებას გვანიჭებს. ეს განცდა იმდენად მოგვწონს, რამდენადაც რეალურ სამყაროში არ გამოგვდის გარკვეული საკითხების დალაგება.
ამ ლურჯ სამყაროში აბსოლუტური თავისუფლებაა, საზღვრების გარეშე, ანონიმურობის გარანტიით, ყველაზე მეტად კი ამ ინტერნაციონალურ სივრცეში იდეალური თანასწორობის იდეა გვიზიდავს. ეს სამყარო დროში მოგზაურობის საშუალებას გვაძლევს და ჩვენი წარმოსახვა რაღაცნაირად ხელშესახები ხდება, მეხსიერების დაძაბვა საჭირო არ არის, რადგან „მემორი“ არსებობს, რომელიც დეტალურად იმახსოვრებს თითოეულ წვრილმანს.
სოციალური სამყაროს ეპოქაში ადამიანი ინტერნეტ-სამყაროს ცენტრში ექცევა. მომხმარებელი თავად ქმნის იმას, რაც სხვისთვისაც საინტერესო ხდება. განუსაზღვრელი დროით ქსელში ყოფნა ადამიანს ართმევს ცხოვრების აღქმის უნარს, წყვეტს რეალობას და აკარგვინებს დღევანდელობის შეგრძნებას.
ის ასევე ეფექტურად ნიღბავს ყველა იმ ნაკლს, რომელიც თითოეულ ადამიანს ახასიათებს და აძლევს მათ შეუზღუდავი ინტერაქციისა და მოქმედების საშუალებას სრულიად თავისუფლად და შეუზღუდავად. ერთი მხრივ, მოგვწონს საკუთარ ნაკლოვანებათა შენიღბვა, მაგრამ მეორე მხრივ, გვინდა კი იმ ადამიანების ნაკლის შესახებ წარმოდგენაც არ გვქონდეს, ვისთანაც ურთიერთობა გვაქვს?!
ამ სამყაროში „საკუთარი თავის შექმნა“ შეგვიძლია და ალბათ, ყველაზე მეტად ეს მოგვწონს. აქ ადვილია ისეთი იყო, როგორიც გინდა და არა ისეთი, როგორიც რეალურად ხარ… ეს სიადვილე არაფერს ცვლის. შედეგად ჩვენი ინტერნეტსახე ხშირად უბრალოდ შაბლონია და სხვა არაფერი.
ჩვენ იმდენად დამოკიდებულნი გავხდით ინტერნეტზე, რომ „სმაილით“ ემოციის გამოხატვა უფრო გვეადვილება, ვიდრე ცოცხალი მიმიკით. გვეადვილება, რომ ადამიანი „მაუსის“ ერთი დაწკაპუნებით მოწყენილი „სმაილით“ ვანუგეშოთ და ზოგჯერ ეს უმიზნო „სქროლვა“ იმდენ დროს გვართმევს, არ გვრჩება ადგილი რეალობისთვის: ცხელი ყავისთვის, ვინმეს ტკივილის მოსმენისთვის, ჩახუტებისთვის…
ვირტუალურ სამყაროში თავაზიანობაც არჩევითია: ვისაც აწუხებს, დაწერს, თუ დრო გექნება წაიკითხავ, ისიც „ვრცლად“ ღილაკამდე დაწერილმა თუ დაგაინტერესა, ან ტექსტი არ გედიდა. ამ ლურჯ სამყაროში თითოეული ჩვენგანი კომფორტულად მოვკალათდით საკუთარ „ექაუნთში“ და მოგვწონს კონტროლის ეს საოცარი შეგრძნება.
აქ უხილავი „კედლები“ გვიცავენ რეალობისგან. არასასურველი ადამიანებისთვის ე.წ. „შავი სიაც“ გავქვს, რომელიც არ საჭიროებს რაიმეს გარკვევას, ნერვების მოშლას ან მიზეზ-შედეგობრივი დეტალების გამოკვლევას, ხელის ერთი მოძრაობაც საკმარისია ურთიერთობების დასასრულებლად და ალბათ, გაცილებით ადვილია, როდესაც ვერ ხედავ ადამიანის გაბრაზებულ, დანაღვლიანებულ, თუ გაუგებრობით სავსე თვალებს.
მერედა რა კომფორტულია, როდესაც საკუთარი გაბრაზება თუ წყენა, შეგიძლია მესამე პირში, უსახელოდ ნათქვამით, საჯაროდ გამოხატო „გამგების“ გასაგებად… ვითომდა საკუთარმა პირადმა სივრცემ და მასზე კონტროლის მაღალმა ხარისხმა, სინამდვილეში ღია და საჯარო გაგვხადა ყველასათვის….
და მაინც, მე მიყვარს ეს ლურჯი სამყარო, 21-ე საუკუნის ანარეკლი, თავისი მწვანედ მოციმციმე ადამიანებით… შესაძლებლობებით, თანასწორობის პრინციპით, ღიაობით და საჯარო სივრცეზე წვდომით, ურთიერთობების სიმარტივით, სიტყვის თავისუფლებით, ინფორმაციულობით და ოპერატიულობით, ეს სია კიდევ შეიძლება გავაგრძელოთ… უბრალოდ არასდროს უნდა ვცადოთ ვირტუალურით რეალურის ჩანაცვლება და გვახსოვდეს, რომ ერთი მეორეს ვერასდროს შეცვლის.
