სამყაროს დასალიერის მიღმა აღმოვჩნდი. თითქოს რაღაც მომენტში ვიგრძენი, რომ სიცოცხლეს ვეჭიდებოდი, მაგრამ ძალა არ მეყო და ხელი გავუშვი, ახლა კი სადღაც სიბნელეში მივაბიჯებ.
ამ უსასრულობაში მბჟუტავი კადრებივით ელავს ჩემი ცხოვრების მნიშვნელოვანი მომენტები.
აი, ის მომენტი, როცა ფეხი ავიდგი. რა სასაცილოდ ვბაჯბაჯებ, ორივე მშობელი ნახევარი მეტრის რადიუსში დამდევს, რომ არ წავიქცე…
აი, ის მომენტიც, როცა სკოლა დავამთავრე. რა სასაცილოდ დამივარცხნია თმები, მაგრამ მეპატიება, კლასში ყველაზე ლამაზ გოგოს ვეპრანჭები…
უნივერსიტეტი, სტუდენტობა, აქ მრავალი საინტერესო კადრია, მაგრამ ერთია ცოტა რაღაცნაირი… ერთი უცნაური კურსელი მყავდა, სულ დაფრინავდა, არაფერი აინტერესებდა გარშემო, ვერც დასალევად წაიყვანდი, ვერც მოსაწევად, თითქოს ჭკვიანი იყო, მაგრამ მე ყოველთვის მიმაჩნდა, რომ ცოტა ვერ იყო სრულ ჭკუაზე, ეს კადრი ბრწყინავს… ჰმ, რა უცნაურია…
შემდეგ ცხოვრების კადრები, რასაც ვუყურებ, თითქოს ისე ვიცხოვრე, როგორც ყველამ… ზოგი კადრი ფერადია, ზოგი შავ-თეთრი… მაგრამ კიდევ ერთი კადრი ბრწყინავს, არ ჰგავს სხვა კადრებს… უცნაური დღე იყო, ჯერ სამსახურში დამაგვიანდა, შემდეგ შესვენებაზე გასულს საფულე დამრჩა ოფისში. ის იყო, უკან უნდა მივბრუნებულიყავი, რომ ქუჩაზე გადასვლის დროს ვიღაცამ გამაჩერა და გახარებულმა მომიკითხა. ძლივს ვიცანი, ის უცნაური კურსელი იყო.
მცირეხნიანი საუბრის შემდეგ მკითხა, ხომ არ მქონდა დრო, რომ მასთან ერთად მესადილა. მე, რომელსაც ძალიან მეზარებოდა სამსახურში საფულის გამო დაბრუნება და თან საკმაოდ მშიერიც ვიყავი, უარი არ მითქვამს.
ერთად ვისადილეთ, ის ისევ ისეთი უცნაური იყო… რაღაც მარადისობაზე მელაპარაკა, მეფეზე, რომელიც დაბრუნდება და სასამართლოზე, რომელიც გაიმართება, როცა ქვეყნის აღსასრული დადგება… კიდევ რაღაც სიყვარულზე, ხსნაზე, იმაზე, რომ ცოდვილი ვარ და მონანიება მჭირდება, სანამ დროა, და ათასგვარ აბდაუბდაზე… ვიფიქრე, რომ კიდევ უფრო გაგიჟებულიყო, ვიდრე სტუდენტობის დროს… სად მცალია ამ სისულელეების მოსასმენად და ამაზე დროის დასაკარგად. სადილი დავასრულეთ. მოვიმიზეზე, რომ მეჩქარებოდა და მას შემდეგ ის აღარასდროს მინახავს…
აი, დანარჩენი კადრებიც… ყველა შავ-თეთრია… წარმატება სამსახურში, უამრავი მიღწევა, საქვეყნო აღიარება, შვილები, შვილიშვილები, თითქოს ბედნიერების წუთები, მაგრამ ფერები აკლია, ყველა კადრი უფერულია…
აი, ჩემი ცხოვრების ბოლო კადრებიც, საავადმყოფოს ლოგინზე მიჯაჭვული, სიცივისგან ვკანკალებ, მთელი სხეული დაბუჟებული მაქვს და თითქოს ფეხის თითებიდან წამოსული ყინვა მთელ სხეულს ედება ნელ-ნელა… ყველა აქ არის: შვილებიც, შვილიშვილებიც, ექიმებიც, მაგრამ ვერაფერს მშველიან… თითქოს რაღაც მომენტში ვიგრძენი, რომ სიცოცხლეს ვეჭიდებოდი, მაგრამ ძალა არ მეყო და ხელი გავუშვი…
სამყაროს დასალიერის მიღმა ვარ. სადღაც შორს სინათლე ბრწყინავს, მაგრამ იმის ნაცვლად, რომ სიხარული მომანიჭოს და მისკენ ვისწრაფო, უცნაური შიში მიპყრობს…
ზარის რეკვასავით მესმის სიტყვები, რომელიც იმ მბრწყინავი კადრიდან ისმის:
ვიდრეღა ითქმის: ‘დღეს, როცა მოისმენთ მის ხმას, ნუ გაიქვავებთ გულებს.’
