…მიდიოდნენ მასთან და ეუბნებოდნენ: “გიხაროდეს, იუდეველთა მეფევ! ” და სახეში სცემდნენ… პასექის პარასკევი იყო, იქნებოდა მეექვსე საათი და უთხრა პილატემ იუდეველებს: “აჰა, თქვენი მეფე!”, მათ კი იყვირეს: “ჯვარს აცვი იგი!”
უფუარობის დღეები იდგა, იქ, ისრაელში, სადაც იესო ძოწეულით მოსილი, ნაგვემი იდგა ხალხის წინაშე და ბრბო გამძვინვარებული გაჰყვიროდა: “ჯვარს აცვით იგი!” იქ, მრავალი საუკუნის წინ, გოლგოთის მთაზე მოხდა რაღაც, რამაც უბრალოდ კი არ შეცვალა მოვლენათა განვითარება, არამედ თვითონ გახდა ამ მოვლენათა თანმდევი… მოვლენა, რომელიც დროის მიღმა და ისტორიის ფურცლებზე კი არ ჩარჩა, არამედ ცოცხალ აწმყოდ იქცა თითოეული ჩვენგანისთვის.
მან თავისი სიკვდილით დაძლია ჯოჯოხეთის კარიბჭეები და მკვდრეთით აღდგომით იზეიმა სიბნელეზე გამარჯვება. მან, ვინც თითოეული ჩვენგანისთვის განკუთვნილ ჯვარს მიათრევდა საკუთარი მხრებით, ვისაც არ მიუძღოდა არანაირი ბრალი, მაგრამ ჰქონდა დიადი მიზანი – მოეცა ჩვენთვის საუკუნო სიცოცხლე, დაძლია სიკვდილი, თითოეული ჩვენგანისთვის განკუთვნილი… საკუთარ სხეულზე მიიღო ჩვენი წილი დარტყმების სიმძიმე და უხმოდ აიტანა ჩვენთვის გამზადებული დამცირება… ეკლის გვირგვინი და დაცინვის მოსასხამი ერგო ჩვენ გამო მას, ვის მიერ და ვისთვისაც შეიქმნა ქვეყნიერება და ვისი ძალითაც დგას მთელი სამყარო.
არ არსებობს სხვა ფიზიკური თუ არამატერიალური ახსნა, რას შეიძლებოდა დაეჭირა დიადი ღმერთი რომაელთა საწამებელ იარაღზე, გარდა ჩვენდამი უსაზღვრო სიყვარულისა…
სიკვდილი შთაინთქა ძლევით!
