იმ დღეს გოლგოთის მთაზე შეკრებილნი ყვიროდნენ: „ჩამოდი ჯვრიდან“ და ჯოჯოხეთიდან ისმოდა ექო.
იმ დღეს მთელი ძალით ცდილობდა უძლურებაში დარჩენას ყოვლადძლიერი.
იმ დღეს ეკლის გვირგვინით ცდილობდნენ, მისი გონებიდან წავეშალეთ.
იმ დღეს ორ ავაზაკში ვინაწილებდით ადგილს – ზოგნი ვგმობდით, ზოგს გვწამდა.
ცაზე შეკრებილი შავი ღრუბლები ერთმანეთს აწყდებოდნენ იმ დღეს და მიწას არყევდა ხის ჯვრის სიმძიმე.
სამყაროს ბედი წყდებოდა იმ დღეს.
სინათლე ბნელდებოდა,
სიცოცხლე კვდებოდა.
იმ დღეს შენ გწყუროდა, რომ ჩვენთვის მოგეცა წყალი სიცოცხლისა.
იმ დღეს გტკიოდა, რომ შენი ჭრილობებით ჩვენ განგეკურნეთ.
მიტოვებული იყავი იმ დღეს, რომ არასოდეს დავრჩენილიყავით მარტო.
იმ დღეს კვდებოდი, რომ ჩვენ გაგეცოცხლებინეთ.
იმ დღეს ტკივილებზე ძლიერ შემიყვარე.
იმ დღეს სამუდამოდ აღგებეჭდე ხელისგულზე.
იმ დღეს სამუდამოდ შემიფარე ჭრილობებში.
