აღარაფერი იქნება ძველებურად

ქუჩებში დავდივარ და ვხვდები, რომ სამყარო თავის თავს აღარ ჰგავს… (თუმცა დიდი ხანია ასეა… მას მერე აღარ ჰგავს, რაც ცოდვამ შემოდგა ფეხი ადამიანთა სამყოფელში…). დროდადრო თვალებს ვხუჭავ, რომ ასე მაინც დავემალო ყველაფერს, თუმცა შემდეგ ვახელ და ხედავ, რომ სინამდვილე უცვლელია. თითქოს ქალაქი იგივეა. ქუჩებიც იგივეა. ყველაფერი თავის ადგილზე დგას… და მაინც არაფერია ისე. არაფერი აღარ ჰგავს თავის თავს. აღარც მე ვგავარ საკუთარ თავს. აღარც ჩემი გრძნობებია იგივე…

მახსენდება ფილმი, რომელსაც ადრე ვუყურე. ადამიანებს ეკარგებათ შეგრძნებები… მახსენდება და მწარედ, ირონიულად მეღიმება. თითქოს ადამიანები თავად ვწინასწარმეტყველებთ საკუთარ ბედს… იმდენს ვცოდავთ, იმდენ საშინელებაზე ვწერთ, ვიღებთ ფილმებს იმაზე, რის წარმოდგენაც არ გვინდა რეალურ ცხოვრებაში, მაგრამ…. მაგრამ შემდეგ ყველაფერი ხორცს ისხამს და სწორედ ჩვენ თვალწინ ცოცხლდება…. ყველაფერი რეალობა ხდება.. გაოგნებული ვარ… რას ვაბრალებთ ღმერთს? სად ხარო, რომ ვუყვირით სასოწარკვეთილნი… ის არსად წასულა. ჩვენ წავედით. ძალიან შორს წავედით… მას ესმის ჩვენი. ჩვენ კი აღარ გვესმის. მეტისმეტად შორს ვართ. ვიხრჩობით ცოდვებში. ერთმანეთსაც ვახრჩობთ… მერე ღმერთს ვსაყვედურობთ და ვგმობთ… სად ხარო, შევყვირით… დავდივარ ქუჩებში…

არაფერია ძველებურად. ვხვდები, რომ აღარც იქნება. როგორც ქარიშხლისას. როგორც ქარიშხლის შემდეგ… სულშიც და გარეთაც ქარიშხალია. ქაოსია. არეულობაა. სულებს გვიძარცვავს ეს განსაცდელი, ეს ქარიშხალი.. და რას დაგვიტოვებს, როცა ჩადგება, არ ვიცი… რა დარჩება ჩვენი სულის ნაპირზე: სულის სიღრმიდან ამოტივტივებული და გამორიყული ნაგავი… თუ … მინდა ისევ „ძველებურად“ იყოს ყველაფერი. მერე ვხვდები, რომ აღარ და ვეღარ იქნება. აღარც უნდა იყოს. მტკივნეულია, მაგრამ ვიცი, რომ უნდა შევიცვალო.. უნდა შეიცვალოს ყველაფერი. ვიცი, რომ უნდა გავუძლო. ქარიშხლის პირისპირ უნდა ვიდგე და არც ვეცადო დამალვას.

მიჭირს… ფეხზე ძლივს ვდგავარ… მაგრამ ყველაზე საინტერესო ისაა, რომ ამ გამჭოლ გრიგალში, ძვალსა და რბილში, სულსა და გულში რომ მატანს, არ ვკვდები, არ ვიყინები… ვერ ვხედავ, მაგრამ ხელშესახებად ვგრძნობ, რომ არ ვარ მარტო. ხელი რომ გავიწოდო, შევეხები ამ უხილავს. ის თბილია. მისგან სიმშვიდე მოდის… გარშემო ქაოსია. ქარიშხალი კაბასავით მაგლეჯს სულის ნაწილებს და ფანტავს… მაგრამ ვდგავარ… უხილავს ვგრძნობ… უხილავს ვეყრდნობი… ღმერთს… რომელსაც ხშირად არც კი მოვუხმობ ცოდვებში ჩაძირული, მაგრამ ის არ მიდის… და ვიცი, ბოლომდე მისით ვიქნები გარემოცული… როგორც კი შევბარბაცდები და მგონია, რომ უნდა დავეცე, არ ვეცემი… ის აქ არის. ცივია ნოემბერი. ცივია ადამიანების თვალები და გულები. ცივია სამყარო. ცივია ცოდვა. ცივია რეალობა. ცივია ქარიშხალი… მაგრამ ვგრძნობ, რა თბილია ხელი, რომელსაც ვუკავივარ….