სიტყვები შემომეძარცვა, როგორც ხეს ფოთლები ზამთრის პირას.
უსიტყვოდ მესმის და ვგრძნობ, რომ ახლოს ხარ.
მინდა, ხმამაღლა შევძახო შენი სახელი და ვიყიჟინო გამარჯვებით აღტყინებულმა, თუმცა დავდუმდი…
ყველას ცხოვრებაში დგება ბურუსით მოცული დღეები, კვირები, თვეები. როდესაც შენ ირგვლივ ვერ ხედავ ვერავის. სახეები, რომლებიც აქამდე ნაცნობი იყო, ახლა შენთვის უცხო და ბუნდოვანია. ხვდები, რომ შენს თავზე ერთ დროს აკაშკაშებული მზე ახლა ღრუბლებს დაუფარავს და წვიმასაც აპირებს. ფიქრობ, რომ მარტო დარჩი, ადამიანებისგან შორს.
შემდეგ იწვიმებს კიდეც. სულ მთლად დასველდები. დაეცემი. წვიმის წვეთებთან ერთად, ღაწვებს შენი დაღლილი თვალებიდან წამოსული სიმწრის ცრემლებიც დაასველებს. ბოლოს კი გამოიდარებს!
ფერადი ცისარტყელაც გამოანათებს შენს თავზე და მზეც კვლავინდებურად აკაშკაშდება. წვიმისგან დასველებულ სხეულს მზის სითბო დაეფინება, როგორც ზამთარში ქათქათა თოვლი – დედამიწას და გაგათბობს შინაგანად. თითქოს გრძნობ, რომ ეს სითბო სხეულს კი არა, გულსაც გითბობს. შენში მონატრებული სიმშვიდე ისადგურებს, გულში ღვივდება ხვალინდელი დღის იმედი. იცი, რომ იქ ხარ, სადაც უნდა იყო, და იმას ანდობ შენს სულს, ვინც გიბოძა იგი. მუხლებზე დაეცი იმის წინაშე, ვინც აუცილებლად წამოგაყენებს და კურთხევით აგავსებს.
ადამიანებისგან მიტოვებული აანალიზებ, რომ მათი თანადგომა არაფერია, ღმერთის თანადგომასთან შედარებით.
შენ ის იხილე ბურუსში, და მან მოგცა ძალა წამოდგომის! გახსოვდეს, ის აქ არის, ჩვენ შორის.
„როცა ვიხილე იგი, მკვდარივით დავეცი მის ფერხთით. მან თავისი მარჯვენა დამადო და მითხრა: „ნუ გეშინია, მე ვარ პირველი და უკანასაკნელი.“ (გამოცხადება 1:17).
