„იცი, უფალო, რა არის ცრემლი? ვერ მივამსგავსებთ შენ მიერ შექმნილ წვიმას. ცრემლი ისაა, როდესაც ებრძვი, ცრემლი ის არის, როდესაც გტკივა“ (თემურ ელიავა, “დიალოგი ღმერთთან”).
ღმერთო, შენ კარგად იცი ყველას მიერ განვლილი თუ განუვლელი გზა. იცი ყველას ფიქრები და ხედავ ყველას გულს. შენ კარგად გეცოდინება ჩემი ცხოვრებაც და ფიქრებიც.
შენ ხედავ იმ ერთადერთს, რომელსაც ვერავინ ხედავს − გულს. ისიც გეცოდინება, თუ რა აწუხებს მას. რამდენიმე კითხვა მაქვს შენთან, დიდ დროს ნამდვილად არ წაგართმევ! სულ რაღაც რამდენიმე წუთით ვბედავ შენი ყურადღების თხოვნას. რატომ არის ქვეყნად ტკივილი? შენ ხომ არ შეგიქმნია ადამიანი იმისთვის, რომ იტანჯოს, იმისთვის, რომ სტკიოდეს. რატომ არის ქვეყნად შური?
რატომ დაკარგეს ადამიანებმა ნდობა? რატომ გახდა ხალხი უფრო გულცივი? რატომ დაკარგეს სიტყვებმა ფასი? სიყვარული რატომ გახდა ფარსი? რატომ დაკარგეს გრძნობებმა ფერი? ერთგულება რატომ გახდა ძნელი? რატომ იფეთქა გულიდან ბოღმამ? რატომ გამეფდა ქვეყნად სიკვდილი?…
„იცი, უფალო, რა არის ცრემლი, ვერ მივამსგავსებთ შენ მიერ შექმნილ წვიმას. ცრემლი ის არის, როდესაც ებრძვი, ცრემლი ის არის, როდესაც გტკივა…”
„ვიცი, რა არის ცრემლი. ვიცი ეს ყველა გულისტკივილი. მე არ შემიქმნია ადამიანი სიკვდილისთვის, ცრემლისთვის. მე ადამიანი ბედნიერებისთვის შევქმენი, მაგრამ ადამიანმა თავისით დაიწყო მოქმედება. ადამიანებმა დამივიწყეს მე და უჩემოდ დაიწყეს ცხოვრება. მე ადამიანს მივეცი არჩევანი, რომ სწორად ეცხოვრა და ბედნიერი ყოფილიყო, მაგრამ ადამიანებმა სხვა გზა აირჩიეს.
მათ თავად აირჩიეს, რაც სურდათ და მე არ ვარ დამნაშავე იმაში, რომ ისინი უბედურები არიან. მე არ მსურს, რომ ვინმე თავს უბედურად გრძნობდეს. ისე ატარებენ დღეებს, ერთხელ არ მეტყვიან მადლობას ლამაზი, მშვიდობიანი დღისთვის, საზრდოსთვის და რაც მთავარია, იმისათვის, რომ ცოცხლები არიან, რადგან ბევრს არ უთენდება დილა. მათ მხოლოდ მაშინ ვახსენდები, როცა თვალზე ცრემლი აქვთ და როცა სტკივათ. მე მიყვარს ყველა ადამიანი მათი დადებითი თუ უარყოფითი თვისებების მიუხედავად. მე ადამიანი ჩემი საკუთარი ხელებით შევქმენი და ჩემი უკვდავი სული შთავბერე.
ადამიანებმა კი რა ქნეს? ზურგი შემაქციეს იმის ნაცვლად, რომ მადლობელნი ყოფილიყვნენ. დაიწყეს ჩემი დადანაშაულება იმაში, რომ უბედურნი არიან; რომ სტკივათ, რომ მათ სიტყვებს არ აქვს ფასი; ბრალს მდებენ იმაში, რომ სხვების სიყვარული მათდამი ფარსია. მე კი არა, მხოლოდ თქვენ აგებთ თქვენს არჩევანზე პასუხს და სხვა არავინ! ნურც ბედისწერას დაადანაშაულებთ, რადგან ის არ არსებობს. ბედისწერას თქვენ თავად ქმნით. ამრიგად, სანამ გადაწყვეტთ ჩემს დადანაშაულებას თქვენი არასწორი ცხოვრების გამო, საკუთარ თავში ეძიეთ ცხოვრების არსი და სიყვარული აღარ იქნება ფარსი“, – მითხრა მან.
ანი ჭილაშვილი
