ბაბუაწვერასავით მიმოფანტული ვარ ცასა თუ მიწაზე. თითქოს სული შემიბერეს და გავიფანტე. მრავალ ნაწილად გახლეჩილი ვარ და ჩემი ყველა ნაწილი გადარჩენას ელის. იმიტომ დავიფანტე, რომ მოვწყდი სიცოცხლის წყაროს, მას, ვისაც დედამიწა გულში ეტევა და მისი გულის ძგერა ატრიალებს პლანეტას, მან, ვინც ჩემი სხეული – ქარს აყოლილი და გატეხილი – მრავალჯერ შეაწება თავისი მზერით, თავისი სიყვარულით, თავისი სინათლით…
პირველად, როდესაც ქვის სასროლ მანძილზე დავშორდი მას, შევნიშნე, რომ მისი კაშკაშა სინათლე ბჟუტავდა. ვიფიქრე, ეს პატარა ნათებაც მეყოფოდა გზის გასაგრძელებლად და გზას გავუდექი. თანაც დავინახე, როგორ გადაიხსნა იესომ გული, რათა სინათლე უფრო მეტად მოსულიყო ჩემამდე. ქვის სასროლი მანძილი ახლა უფრო მეტად გაიზარდა, ცოტა ხანს ჩამობნელდა, გზა აღარ ჩანდა. პატარა ქვას ფეხი წამოვკარი, სიბნელეში მდგარ ხეს ჩავავლე ხელი, რომელიც ეკლიანი ყოფილა და ბრაზმორეულმა წამოვიყვირე: „სად ხარ, უფალო, რატომ აგვიანებს სინათლე, გამინათე გზა!“ სინათლემ არ დააყოვნა, იესოს ნაიარევი გასჩენოდა სხეულზე, ნათება სწორედ იქიდან გამოდიოდა. წინსვლა განვაგრძე. დამსკდარ მიწაზე აღმოვჩნდი. ნაპრალებში ფეხი მივარდებოდა. გაურკვეველი იყო გზა. ისევ ბრაზი მომერია, ეჭვი შემეპარა ღმერთის სინათლეში, ამიტომ კვლავ გაბრაზებულმა შევყვირე: „იქნებ ცოტა კიდევ გაანათო, წინ ვეღარ მივდივარ!“
დაუყოვნებლივ განათდა. ფეხი ავაცილე გაყოფილ და დაბზარულ ადგილებს, რომელსაც ჩემი ჩაყლაპვა სურდა. მომწყურდა, წყალი კი შორს იყო, ჩემ უკან, იქიდან, საიდანაც მოვდიოდი, მაგრამ უკან ვეღარ დავბრუნდებოდი, ამიტომ ახალი წყლის ძებნას შევუდექი. სიცივისაგან და წყურვილისაგან დაღლილი მიწად დავეცი, ჩემი სხეულიც თითქოს მიწასავით გასკდა და ჩემ შიგნით სული ვეღარ დაფარფატებდა, დამძიმდა, დამაწვა და გზის გაგრძელება უფრო მეტად ძნელი აღმოჩნდა. შორიდან წყლის მჩქეფარე ხმა შემომესმა, სიბნელიდან დიდი და ვრცელი მოჩანდა იგი, თითქოს დასასრული არ ჰქონდა. ვფიქრობდი, ეს წყაროა დაუშრობელი, რომელიც წყურვილს ყოველთვის მომიკლავს. იმის გამო, რომ დამსკდარი მიწა უსასრულო იყო, გზის გასაგრძელებლად მეტი სინათლე მჭირდებოდა, უკანმოუხედავად შევყვირე: „სინათლე, სინათლე მჭირდება, მიზანთან ახლოს ვარ.“
განათდა და გავიქეცი წყურვილის მოსაკლავად. ნაპრალებს ფეხს ვაცილებდი. მივუახლოვდი. სანამ წყაროდან წყალს ავავსებდი, უკან მივიხედე, რომ მეტი სინათლე მომეთხოვა. დავინახე, რომ ნაირევი, რომელიც უფალს ჰქონდა სხეულზე, გამრავლდა. ამ ჭრილობებიდან მოდიოდა სინათლე და რამდენადაც შორს მივდიოდი, რამდენადაც ვითხოვდი სინათლეს, ეს ჭრილობები მრავლდებოდა. სინანულმა მძლია, მომენატრა სითბო, მომენატრა მამის ხმა, ვიფიქრე, წყალს შევსვამ და მამასთან დავბრუნდები. რამდენიმე ნაბიჯიღა გადავდგი, წყარო უფრო დიდი და ღრმა ჩანდა, სინათლემ კი ბჟუტვა იწყო. წყლის დასალევად დავიჩოქე, მთლიანად ჩამობნელდა, წყარო დიდდებოდა, სიცილის ხმა მესმოდა, ისეთი სიცილის, რომელიც ყურებს მტკენდა, სულს მიწვავდა. ყურებზე ხელი მივიჭირე, ფეხზე ხავსივით შემომეხვია რაღაც ცივი და მითრევდა. შემდეგ ყელზე დამწვდა, ვიგუდები, კლდეებს ვეხეთქები, დამსკდარი მიწა პირს აღებს და ჩემს გადაყლაპვას ლამობს.
„მიშველე, იესო, შენთან მინდა, სინათლე მჭირდება, სინათლე მჭირდება, მიშველე, მაპატიე, მამა…“ სადაც არის, დავიმარხები მიწის შიგნით, ან ჩავიძირები ჭაობში, რომელიც წყაროდ მეჩვენა, მაგრამ უეცრად სინათლემ იმატა, გაიზარდა, განათდა ისე, როგორც არასდროს, სიბნელეში არსებული კოშმარი თითქოს სრულდებოდა. სინათლე ჩემს ხელებს მოედო, ტერფებს, შემდეგ ყელს; წყვეტდა სიბნელისაგან შემოხვეულ ძაფებს, მათავისუფლებდა. უკან მივიხედე. ეს მამა იყო, იმისათვის, რომ ბნელი წუთისოფელი მთლიანად გაენათებინა, ბუმბერაზ მთაზე აღმართულ ჯვარზე იყო დაკიდებული ჩემთვის, და სინათლემ სიბნელეს სძლია…
