ზოგჯერ, წყვდიადში გაწოლილი, სამყაროს შავბნელ კუთხეში, დასჯილი ბავშვივით ვდგავარ და ვცახცახებ.
ზოგჯერ სიბნელე ქარიშხალივით ცდილობს გულში შემოჭრას, ჩემი გული კი ძველი ქოხივით ირხევა, ჭრიალებს.
ბნელა…
აქ ვარ, სადაც თავგაჭეჭყილი გველი გვირგვინით იფარავს დამარცხების კვალს.
აქ ვარ, სადაც მზე შავია, სხივები კი – ცივი.
აქ ვარ, ზეციდან შორს და ღმერთთან ახლოს.
თუმცა, წყვდიადში მოარულთა ღრიალი ვერ ფარავს უფლის ჩუმ ძახილს. ამ ცივ სამყაროში, მშობლის მიერ მოფარებული საბანივით თბილია მისი ჩურჩული.
მაშინ, როცა ხელ-ფეხი სუსტდება და გული ცახცახებს, როცა მავიწყდება ზეცის სურნელი და ტკივილის ღრუბელი ფარავს თვალთახედვას, როცა იმედის ბოლო წვეთებიც დათვლილი მაქვს და მოლოდინის სარკმლებიც დახურულია, უფლის მხოლოდ ერთი სიტყვა, მხოლოდ ერთი შეხებაც კი შეშინებულ ბავშვს ძლიერ მებრძოლად მაქცევს.
კვლავ მოდის და ნალურსმევი ხელით მწმენდს ცრემლებს, მაღლა მაწევინებს თავს, ფარსა და მახვილს მაჭერინებს, ხელებს მიმაგრებს და ფეხებს ძალას აძლევს.
ის აქცევს ჩემს გულს სინათლის სამყოფლად, ის აქცევს უძლურებას თავის იარაღად, ის აქცევს ჩემს ჭრილობებს სხვების განკურნებად, ის აქცევს ჩემს ცრემლებს საბრძოლო ყიჟინად.
აქ, სადაც მოურიდებლად მეტმასნება ბოროტება…
აქ, სადაც ღმერთისთვის ადგილი არ მოიძებნა…
აქ, სადაც ცხოვრობენ ისე, თითქოს სულაც არ არიან „მკვდრები“…
აქ, წყვდიადში გაწოლილი სამყაროს შავბნელ კუთხეში,
ვდგავარ სიბნელისაგან ვერდაძლეული სინათლის ძალით…
სიბნელისაგან ვერდაძლეული სინათლის ძალით ვდგავარ!..