არასოდეს არაფერი მომხდარა ისე, რომ ღმერთს წინასწარ არ სცოდნოდა… არ ჩამოვარდნილა ხიდან ფოთოლი, ციდან წვიმის წვეთი ანდა ფიფქი ისე, რომ ღმერთს ეს არ სცოდნოდა. სწორედ ამ ღმერთის ყოვლისმცოდნეობის საშუალებით იქნა წარმოთქმული ყველა წინასწარმეტყველება ბიბლიაში, რომელთა რაოდენობაც არცთუ ისე ცოტაა… როგორც უთქვამს ერთ ღვთისმეტყველს: „ის, რომ კაცმა გამოიგონა და შექმნა კომპიუტერი, არ ნიშნავს იმას, რომ ეს კაცი ამ კომპიუტერში ზის და იქიდან მართავს მას. ზუსტად ასევე, ის, რომ ღმერთმა შექმნა დრო, არ ნიშნავს, რომ თვითონაც მოექცა დროის გავლენის ქვეშ… ღმერთი დროის მიღმა იმყოფება და ის ერთნაირად ხედავს ჩვენს წარსულს, აწმყოს და მომავალსაც.“ მან წინასწარ იცოდა ადამის და ევას დაცემის შესახებ.
მან იცოდა, რომ ისინი განუდგებოდნენ მას, მაგრამ მაინც საგულდაგულოდ განაგრძობდა მათ გამოძერწვას საკუთარი თითებით. აბრაამთან აღთქმის დადებისას ის ხედავდა მის ურწმუნოებას, რომელიც აგართან შესვლით „დაგვირგვინდა“, მაგრამ აღთქმის დადება არ გადაუფიქრებია. ხედავდა, როგორ ღაფავდა სულს ურია ხეთელი ფრონტზე დავითის მზაკვრობის გამო, მაგრამ მაინც არ დაუშვა ელიაბის მეფედ ცხება სამუელის ხელით, არამედ დავითი გამოარჩია. ხედავდა პეტრეს სასოწარკვეთილ სახეს მამლის ყივილის გაგონებისას, მაგრამ იქ, გალილეის ზღვის პირას გვერდი არ აუქცევია მისთვის და მაინც უთხრა: „გამომყევი და კაცთა მებადურად გაქცევ.“
არ მინდა ცოდვების ნუსხა ვაწარმოო, მაინც გამომრჩება რამე… კარგად ვიცით ჩვენი ნაკლოვანებანი, ჩვენი სისუსტენი, რომლებიც ლოცვის ძალას გვართმევს და თავს უსუსურად გვაგრძნობინებს… თითქოს ეს არ კმაროდეს და სატანა თავის მხრივ გვეუბნება სულ: „შენ ეს არ გეკადრებოდა. უღირსი ხარ. უკვე მერამდენედ?! ღმერთმა მიგატოვა… ხომ იცი, ვერასოდეს განთავისუფლდები. შენ ცოდვის მონა ხარ. შენგან არაფერი გამოვა. წამოდგომას აზრი არ აქვს, მაინც მალე დაეცემი.“
ღმერთი რომ მრავალმოწყალე არ იყოს, მონანიებიდან თხუთმეტ წუთში კვლავაც ჯოჯოხეთისთვის ვიქნებოდი განწირული. თხუთეტი წუთიც ბევრია. მრავალმოწყალე რომ არ იყოს ღმერთი, ალბათ აქ მომიწევდა ბოლო წერტილის დასმა, მაგრამ რა საოცარია მისი ჯვარი…
ღმერთმა ყოველთვის ყველაფერი წინასწარ იცოდა… არასოდეს მომხდარა რაიმე ისეთი, რაც მას გააოცებდა, რადგან მან უკვე იცოდა, რომ ასე მოხდებოდა… მან იცოდა შენი ნაკლოვანებანი, იცოდა შენი ფიქრები, შენი სიზარმაცე, შენი შურიანობა შენზე „უკეთეს“ ადამიანთა მიმართ. იცოდა შენი უპატიებლობა და შენი კრიტიკა სხვების მიმართ. მან იცოდა და მაინც აგირჩია. მას შეცდომა არასოდეს დაუშვია… აგირჩია, რადგან ის კიდევ უფრო მეტს ხედავდა… ის ხედავდა ადამს, მამას, რომელიც პატარა აბელსა და კაენს მსხვერპლის მიტანას ასწავლიდა ღვთის წინაშე. ხედავდა აბრაამს, რომელიც დანას თავისი ერთადერთი ძის გულს უმიზნებდა. ხედავდა დავითს, რომელიც ისრაელის მანათობელი ლამპარი იყო.
ხედავდა პეტრეს, კაცთა მებადურს, რომელიც გზის ბოლოს არსებული ჯვრისკენ თამამად და მშვიდად მიდიოდა უფლის სიყვარულის გამო. ის გხედავდა შენც. გხედავდა, როგორც საიმედო, ერთგულ ქრისტიანს. მლოცველ ადამიანს… გხედავდა რწმენის ადამიანად, რომელიც იქნებოდა თავისი ჯვრის ღირსეულად მატარებელი… ის გხედავდა და დღესაც გხედავს, როგორც ქვეყნიერების სინათლეს და მარილს, თუნდაც ასე სულაც არ გრძნობდე ახლა თავს! სიკვდილმონატრებული, მიძინებული ელია ანგელოზმა გააღვიძა და უთხრა ის, რასაც დღეს შენც გეუბნება ღმერთი: „ადექი, ჭამე (ღვთის სიტყვა), წინ შორი გზა გაქვს გასავლელი!“
ის არ დაიწყებდა შენში მოქმედებას, თუ ეცოდინებოდა, რომ საქმის აღსრულება შეუძლებელი იქნებოდა… ის არ გამოუცხადებდა სიბნელის სამეფოს ომს შენი გულისთვის, თუ დაინახავდა, რომ კვლავაც დაგკარგავდა. „და დარწმუნებული ვარ, რომ ის, ვინც დაიწყო თქვენში კეთილი საქმე, დაასრულებს კიდეც იესო ქრისტეს დღემდე“ (ფილიპელთა 1:6).
ცრემლები მოიწმინდე, ფეხზე ადექი და ახლავე შეუდექი მის განდიდებას და თაყვანისცემას, რადგან ღირსია იგი.
