დიდუბის მეტროს ზედა ამოსასვლელთან სამარშრუტო ტაქსიში ჩავჯექი, მძღოლი შევსებას ელოდა და რუსული ესტრადის მოსმენით იქცევდა თავს. სალონი ნელ-ნელა ივსებოდა წვიმას გამოქცეული და დაღლილი ადამიანებით, შინისკენ რომ მიეჩქარებათ. ე.წ. დისპეტჩერის ზარის შემდეგ, როგორც იქნა, დავიძარით. რუსთავამდე გრძელი გზა გველოდა პიკის საათის გამო შექმნილი საცობების, გზაზე გაჩენილი ორმოების, სარემონტო სამუშაოების და სხვა მრავალი დაბრკოლების გამო.
სავარძელში „მოვეწყვე“ და ჩანთიდან ჩემი პატარა ბიბლია ამოვიღე, ფსალმუნებზე გადავშალე: „უფალი ჩემი მწყემსია, არაფერი მომაკლდება, ხასხასა მოლზე დამასვენებს და წყნარ წყლებზე წამიძღვება…“ – სტრიქონები გარბოდნენ და სიმშვიდე მეუფლებოდა. ჩემი მიკროსამყაროს მყუდროება გვერდით მჯდომმა ქალბატონმა დაარღვია: „დედაა, ახალი ქართულით კითხულობთ? როგორ შეიძლება?!“
– ბატონო? – ვერ მივხვდი მე.
– ბერმა თქვა, რომ ძველი ქართულით უნდა წაიკითხოთ, სულიწმიდის მადლია მეტი.
– და რომ არ მესმის ძველი ქართულით, თქვენ რამეს იგებთ? – ახლაღა შევათვალიერე 50 წლამდე, სასიამოვნო გარეგნობის, მოწესრიგებული ქალბატონი, უკან გადავარცხნილი თმითა და აკადემიური ჩაცმულობით.
– ასეა დაწერილი, როგორც დაიწერა ისე უნდა წაიკითხო, ეგაა მადლი, – კვლავ მითხრა დამრიგებლური ტონით და საკუთარი ფსალმუნები მომაწოდა.
– თუ ასე ვიმსჯელებთ, მაშინ ებრაულად უნდა წაიკითხოთ, მეფე დავითი ხომ ქართველი არ იყო, – მეგობრულად გავუღიმე მე, თან მისი ფსალმუნები 22-ე თავზე გადავშალე: „უფალმან მმწყსოს მე და არა მაკულდეს. ადგილსა მწუანილოვანსა მუნ დამამკვიდრა მე წყალთა ზედა განსასუენებელთასა გამომზარდა მე.“
– გმადლობთ, ჩემი მირჩევნია, ვიგებ, – ვუთხარი და წიგნი დავუბრუნე. ნაჩქარევად გამომართვა და ჩემი „ურჯულოებისა“ თუ ჩემი ბიბლიის (სადაც საზეპირო მუხლები ხაზგასმული და საკვანძო ადგილები ფანქრით მონიშნულია) შემხედვარემ პირჯვრის წერას მოუმატა.
სამარშრუტო ტაქსი ნელა მიიწევდა სანაპიროზე, მანქანების უზარმაზარ რიგში, სიგნალებით, გინებით და „მონატრებული“ რუსული ჰანგებით. ფანჯრიდან ზეცას გავყურებდი და მახსენდებოდა, რომ ბავშვობაში იესო ქართველი მეგონა, წმინდა გიორგიც, ნინოც… მეგონა, რომ დავითი და თამარი ქართული სახელებია; მასწავლიდნენ, რომ საქართველო მეორე იერუსალიმია; რომ მეორედ მოსვლისას მხოლოდ საქართველო გადარჩება; რომ განკითხვა ქართულ ენაზე იქნება და რაღაცნაირად გავუგე გვერდით მჯდომ ქალბატონს, რომელიც აღარ ელოდებოდა რომელიმე ტაძართან ჩავლას და ყოველ ხუთ წუთში პირჯვარს იწერდა, ალბათ, „სექტანტური“ აურის განსაწმენდად.
ალბათ, რთულია გაარკვიო, როდის მოვირგეთ ქრისტიანობა, როდის შევურიეთ ერთმანეთს წარმართული ტრადიციები და ქრისტიანული წეს-ჩვეულებები; როდის დავიჯერეთ, რომ ქრისტიანობამ ასიმილაცია განიცადა და ქართული გახდა; როდის დაგვავიწყდა, რომ ქრისტე გუშინ, დღეს და უკუნისამდე იგივეა; რომ მასთან არ შეიძლება „საქმის ჩაწყობა“ ტაძრების მშენებლობაში მონაწილეობის მიღებით, შენსიგრძე სანთლების დანთებით, ტაძრების ფეხშიშველი მოლოცვით და მსგავსი საქმეებით, რადგან ეფესელთა 2:8 ამბობს:
ვინაიდან მადლით ხართ გადარჩენილნი, რწმენის მეშვეობით, და ეს თქვენგან კი არაა, არამედ ღვთის საჩუქარია. არა საქმეთაგან, რათა არავინ დაიკვეხნოს… ეფესელთა 2:8
ნომინალურ ქრისტიანობასთან ერთად ნაციონალური ქრისტიანობაც შევქმენით და დაგვავიწყდა, რომ ქრისტიანობას ნაცია არ აქვს, ქრისტეში არ არის მიკერძოება, არც იუდეველი და არც ბერძენი, არც თეთრი და არც შავი, არც მონა და არც თავისუფალი, არამედ ყველა ერთია უფალში, ვინც მოინათლა იესო ქრისტეს სახელით. (გალატელთა 3:26 -29). ის ყოველს თავისი საქმეების მიხედვით მიუზღავს, რადგან ღმერთთან არ არსებობს მიკერძოება! (რომაელთა 2:5-11).
ავტორი: ნატალია ჩიქოვანი
