ხალხის ნაკადს მივყვებოდი. ზოგი ტიროდა, ზოგიც ჩუმად ბუტბუტებდა. ალბათ, ზეცამდე აღწევდა განწირული, ტკივილით სავსე ხმები. მზის სინათლით გაბრწყინებულ ცის კამარას რიდესავით რომ დაფარავს ხოლმე დატვირთულ-გაშავებული ღრუბლები წვიმის წინ, ირგვლივ ჩამოაბნელებს და მოულოდნელად, თვალისმომჭრელ ნათებას გამაყრუებელი ქუხილის ხმაც მოჰყვება, ზუსტად ასე აზანზარებდა საყვარელი ადამიანის დაკარგვით გამოწვეული ტკივილით დამძიმებულ ადამიანთა ტირილი, რომელიც ქუხილივით არღვევდა გამაყრუებელ სიჩუმეს…
– რა იქნება სიკვდილის შემდეგ? – ვკითხე საკუთარ თავს მაშინ.
შიში აჩრდილივით ჩასახლდა ჩემს სხეულსა და გონებაში.
სიკვდილი რომ მოვიდოდა ერთ დღეს სტუმრად, ეს ვიცოდი. არც ის მაშინებდა, რომ მომიწევდა – მას გავყოლოდი, მაგრამ სად, ეს არ ვიცოდი. სწორედ ეს მაშინებდა და გონებას მიფორიაქებდა.
გადარჩენის გზის ძებნა არ დამჭირდა, ის თავად მოვიდა ჩემთან და მოხსნა მძიმე ბორკილები ჩემს გულს, რომელიც სიკვდილის შიშით ჩაკეტილიყო.
სადაც ღმერთია, იქ სიკვდილი ვერ გაიმარჯვებს.
განა სიკვდილის დასამარცხებლად არ განკაცდა ღვთის ძე? მოვიდა კაცთა შორის, აქ, ცოდვილ დედამიწაზე, იმისთვის, რომ თავისი სისხლის თითოეული წვეთით გამოესყიდა ჩვენი – ყველას ცოდვა და ამ ცოდვის საზღაური არ გვეწვნია.
თუ შენს გულში ბუდობს სიკვდილის შიში, დროა, დაემშვიდობო მას და ღმერთს გაუღო კარი, რადგან თავად ღმერთია სიყვარული და სადაც სიყვარულია, იქ სხვანაირად ცოცხლდები.