კვლავ ცრემლები ეშვება ღაწვებზე…
კვლავ ოცდაათ ვერცხლად იყიდება სიწმინდე და სიყვარული.
გული გამალებით ცემს და გონებაში კვლავ წისქვილის ქვასავით ბრუნავს წყეული სიტყვები: „ჯვარს აცვით!“
კვლავ დუმს პილატე…
კვლავ მიაბიჯებს მაცხოვარი გოლგოთაზე.
კვლავ წვეთ-წვეთად, მტანჯველად და მძიმედ ეცემა კრავის სისხლის ყოველი წვეთი ცოდვით გაჟღენთილ მიწაზე.
ადამიანთა შორის კვლავ ისმის მომაკვდავის ჩურჩული: „მამაო, მიუტევე ამათ, რადგან არ იციან, რას აკეთებენ” და უკანასკნელ ამოსუნთქვას ამოყოლილი სიტყვა „აღსრულდა”.
სიკვდილის სურნელი აქვს ამ დღეს, რათა სიცოცხლე ეგრძნო ყოველ ადამიანს.
იესომ დაიტია კაცთა ტვირთი და სიმძიმე. სინანულის სურნელიც აქვს ამ დღეს, რადგან მთელი გულით გსურს ხელის გაწვდენა დაცემული უფლისაკენ, მაგრამ არ ძალგიძს.
დალურსმულ მაცხოვარს კვლავ გულში იკრავს მარიამი, როგორც დაბადებისას.
ბოლოს კი, კვლავ ლოდს მიაგორებენ მის საფლავს…
მას შემდეგ ყოველი ადამიანი საკუთარ გოლგოთას მიუყვება და მრავალჯერ დაცემულს სიმწრისგან აღმოხდება სიტყვები: „უფალო, მიშველე!“
დღეს დაცემის დღეა, რათა აღდგომა გამხდარიყო ჩვენი წამოდგომის ძალა და გამარჯვება ცხოვრების გზაზე.
