ორი რამ იზიდავს ადამიანს.
მათითაა განპირობებული ჩვენი ცხოვრების ყოველდღიურობა, მათზეა დამოკიდებული, რანი ვიქნებით და მათ გარეშე ყველაფერი აზრს კარგავს.
პირველი, რისკენაც მივილტვით, აშკარაა და შესამჩნევი – ეს თვითონ ჩვენნაირი ადამიანები არიან. პირველად ადამმაც ხომ მარტოდ იგრძნო თავი, როცა მისნაირი მეორე არ არსებობდა და შემდეგ გაიხარა ევას გამოჩენით.
ქრისტიანულ ბანაკში ვიყავი, უამრავ ადამიანთან მქონდა შეხება. ისე მივეჩვიეთ და შევიყვარეთ ერთმანეთი, რომ დასრულებამ უდიდესი სიცარიელე დაგვიტოვა. და მივხვდი, რომ ადამიანი ადამიანის გარეშე ცოდოა. ალბათ ამიტომაა, რომ ვიჩენთ მეგობრებს (მეგობრობა ხომ ცხოვრებას ალამაზებს), ვხვდებით სხვადასხვა საზოგადოების ნაწილი, ვქორწინდებით და ოჯახს ვქმნით. სიკვდილს მიახლოებული ყველა ადამიანი აღიარებს, რომ მათთვის უმნიშვნელოვანესი იყო ახლობლებთან გატარებული წუთი და ნანობენ ყოველ ამაოდ დაკარგულ წამს. არც ერთი გონიერი ადამიანი არ ისურვებს მარტო, თავისთავად ცხოვრებას, პირიქით, ასეც იტყვიან: „ისწრაფოდე სხვათა ბედნიერებისათვის – უტყუარი გზაა ბედნიერებისაკენ.”
მეორე, რისკენაც ვისწრაფვით, რთულად შესამჩნევია, ჭუჭრუტანიდან მომდინარე მცირე სხივის ოდენაა და შესაძლოა ადამიანი ისე მოკვდეს, ამ ლტოლვის ობიექტს ვერასდროს მიაგნოს.
ამ მიზიდულობამ ჩამოაყალიბა სხვადასხვა რელიგიები, იგი ადამიანებში ბადებს შიშს, უბიძგებს არაორდინალური მოქმედებისკენ და უცნაური ამბების შეთხზვისაკენ.
ეს ლტოლვა არის შემოქმედისადმი ლტოლვა.
ამას ჩვენ ნათლად ვერ ვამჩნევთ, მაგრამ უთუოდ ჩვენშია.
ეს სწრაფვა იღვიძებს გასაჭირის დროს;
ღვივდება მარადისობაზე ფიქრისას;
ძლიერდება მაშინ, როცა მოვწყდებით ყველაფერს და განვმარტოვდებით.
იცით, ჩვენ ადამიანის თუ სხვა საგნის ფასს მაშინ ვიგებთ, როცა ვკარგავთ მას. მაგრამ ჯერ უნდა გვყავდეს / გვქონდეს, სანამ დავკარგავთ და მის ფასს გავიგებთ.
ხშირად უფალი ჩვენს ცხოვრებაში იმდენად შორსაა, არ ვიცით, რაოდენ დიდია და რამდენად სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია ჩვენთვის იგი.
ამიტომ ვერ ვხვდებით მის ფასეულობას ჩვენთვის.
ვერ ვხდებით, რომ უფალი მოვიდა, რათა „უხვად მოგვცეს სიცოცხლე.”
ის ამბობს, რომ თავად არის სიცოცხლე.
და რისკენ იღვწის კაცობრიობა, თუ არა სიცოცხლისკენ და რა ამაოა ჩვენი მცდელობა – სხვადასხვა რამეში ვეძებოთ სიცოცხლე (ხშირად ბინძურ საქმეებში), თუ არა თავად უფალში?!
როგორც ადამიანთან, ასევე უფალთანაც უნდა გვქონდეს ურთიერთობა, რის გარეშეც ჩვენი პიროვნების არსებობა აზრს კარგავს და შეუძლებელი ხდება ჩვენი სრული პოტენციალის გამოვლენა.
ადამიანებთან ურთიერთობა შესაძლოა აქ დაიწყოს და აქვე დასრულდეს, მაგრამ უფალთან ურთიერთობას აქვს საწყისი, მაგრამ არა – ბოლო. უდიდესი სიკეთეა უფალთან ყოფნა და სიკეთეც ხომ მაშინაა სრულფასოვანი, როცა სასრული არ აქვს და მუდმივია. და რამდენად უსუსური და უმწეონი ვიქნებით შემოქმედის გარეშე, როცა მან იცის, რეალურად რას წარმოვადგენთ და რა უნდა ვაკეთოთ ამ ცისქვეშეთში…
ასე რომ, არც ერთის უარყოფა არ შეიძლება, ჯერ ღმერთი, შემდეგ ადამიანი.
ასე გვასწავლა ქრისტემაც: „გიყვარდეს უფალი ღმერთი შენი მთელი შენი გულით, მთელი შენი სულით და მთელი შენი გონებით. ეს არის პირველი და უდიდესი მცნება. და მეორე, ამის მსგავსი: გიყვარდეს მოყვასი შენი, ვითარცა თავი შენი.”
მისწერე ავტორს ფეისბუკზე