დღეს ეკლესიაში უცნაურ მდგომარეობაში მყოფი მივედი, თითქოს ჩემში ვიღაცამ ემოციების გამომრთველ ღილაკს დააჭირა თითი და ყოველი ემოცია, გრძნობა უბრალოდ გამორთო. ეს მხოლოდ მაშინ შევნიშნე, ეკლესიაში რომ შევაბიჯე. ზოგადად, ეკლესია ჩემთვის სახლია, იქ მყოფნი კი − ოჯახის წევრები. ყოველთვის მიხარია იქ ყოფნა და ვგრძნობ, იქ ვარ, სადაც უნდა ვიყო… ამჯერად კი სხვანაირად იყო ყველაფერი, ადამიანებთან საუბარი არ მინდოდა, თავს ვარიდებდი… ეკლესიამდეც თითქოს ინსტინქტურად მივედი… უბრალოდ ვიცოდი, რომ იქ უნდა ვყოფილიყავი… გონება გათიშული მქონდა, არც ერთი აზრის ჭაჭანება არ იყო ჩემს თავში… თითქოს დალეწილი, დანგრეული, დაჭრილი ძირს ვეგდე; ძალაგამოცლილი, უკვე ტკივილსაც რომ ვეღარ გრძნობ… სანამ შევაბიჯებდი, უბრალოდ ჩავიჩურჩულე: „წამომაყენე, გთხოვ…“
ღვთისმსახურება მალევე დაიწყო, თუმცა ჩემთვის თითქოს წუთები წლებად იქცა, რადგან რაღაცის მოლოდინი ჰქონდა ჩემში ვიღაცას… მინდოდა, თავი შემემზადებინა და ლოცვა გადავწყვიტე, თუმცა ჩემ მიერ წარმოთქმული რამდენიმე სიტყვა უბრალოდ ჰაერში გაიფანტა… მქადაგებელი კათედრასთან დადგა, მგალობლებიც სცენაზე იყვნენ… ინსტრუმენტალისგან გამომავალი ხმა ჩემს სულს მისწვდა, ემოციების ჩამრთველ ღილაკს მსუბუქად შეეხო და ვიგრძენი, ყელში ბურთი გამეჩხირა, თუმცა გადავყლაპე; თვალები ამეწვა, ვიგრძენი, ცრემლები გარეთ გამოღწევას ცდილობდნენ, მაგრამ არ დავანებე… მქადაგებელმა სიხარულზე, ღიმილზე და „თუნდაც განსაცდელის ჟამს“ უფლის განდიდებაზე დაიწყო ლაპარაკი და უცებ ჩემში ძალიან ჩუმად, ძლივს გასაგონად მამამ დაიჩურჩულა: „გამოუშვი“…
ცრემლებმა მარტივად იპოვეს გზა ჩემს ლოყებზე, თითქოს მინდოდა, მელოცა კიდეც, მაგრამ ბაგეები არ მემორჩილებოდა… ცრემლებიც საკმაოდ ხმამაღლა საუბრობდნენ… რაც მეტად მომდიოდა ცრემლი, მით მეტს ვგრძნობდი; ვერავის ვხედავდი, მხოლოდ ბუნდოვან ფიგურებს; ზევით ვიყურებოდი, წამიერად ყველაფერი ჩაჩუმდა, მერე თითქოს რაღაც გასკდა ჩემ შიგნით და ვიგრძენი, უფლის რეალურობამ, თანდასწრებამ სულიწმიდისა ჩემი სულის სიმებზე ნაზად რომ ჩამოჰკრა… ვიგრძენი… ვიგრძენი უზომო მონატრება, აქამდე უგრძნობი სიყვარული, რომლის გამოსახატავად სიტყვები არ მყოფნიდა, ამაზეც ცრემლები საუბრობდნენ…
ვგრძნობდი, გული და გონება როგორ სუფთავდებოდა სიბინძურისგან, მის ადგილს კი მშვიდობა, სიხარული, სიყვარული იკავებდა. უფლის თანდასწრება ძლიერდებოდა, ძლიერდებოდა იმის ცოდნაც და გაცნობიერებაც, რომ უფალი თუ არ მყავს, თუ არ ვგრძნობ, რომ აქაა, თუ არ ვგრძნობ, რომ მის სადიდებლად ვცხოვრობ, მაშინ უბრალოდ ყველაფერი უაზრობაა… ვიგრძენი, როგორ მყვარებია და მის გარეშე ერთი წამიც არ მინდა! მივხვდი, რატომ ვიყავი დასაწყისში ასე… სულს, რომელიც უფალს ეკუთვნის, მის გარეშე ყოფნა თუნდაც რამდენიმე საათი იმდენად სტკიოდა, რომ ემოციები გამორთო, ეს რომ აღარ ეგრძნო…
ძვირფასებო, რა მინდა, ამით ვთქვა: არ არსებობს უფრო ტკბილი, საყვარელი, სანუკვარი, ვიდრე ის, რომ გრძნობდე სამყაროს შემოქმედის თანდასწრებას, სიყვარულს, მფარველობას შენს ცხოვრებაში… გრძნობდე, რომ მიზანი გაქვს, თანაც დიადი მიზანი და შენი ცხოვრება უბრალოდ არ იფლანგება; დანიშნულება გაქვს, სჭირდები, სჭირდები მას, ვისაც მთელი სამყარო უჭირავს! დიდებულია! გამოუთქმელია!..
ვისაც გამოუცდია ეს ყოველივე, მინდოდა, უბრალოდ შემეხსენებინა ამ გრძნობის დიდებულება, ვისაც ჯერ არ გამოუცდია, ეძიეთ უფალი და ის თავს გაპოვნინებთ და მაშინ მიხვდებით, რომ მის გარეშე უბრალოდ არსებობდით (რა განცხრომაშიც არ უნდა ცხოვრობდეთ) და ახლა რეალურად ცოცხლობთ და ცხოვრობთ!
