„პატარა ქვეყანა დიდი სატკივარია. ჩვენი ქვეყანა კი იმდენად პატარაა, ხელები რომ გაშალო, თავ-ბოლოს მისწვდები. ასეთ ქვეყანას სხეულივით უნდა გრძნობდე და როცა შენს მიწაზე უცხო მოძალადე დადის, ისე უნდა გტკიოდეს, თითქოს შენს სხეულზე დადიოდეს და შენს სხეულს თელავდეს.” /ჯემალ ქარჩხაძე/
პირველად ცხოვრებაში, არ ვიცი, საიდან დავიწყო წერა… თავიდან დავიწყებ: 1989 წელს დავიბადე… 9 აპრილის მოგონებებზე გავიზარდე, თავისუფლებისთვის ბრძოლის საფასური „ბნელი 90-იანები“ ჩემმა თაობამ საკუთარ თავზე გამოცადა. იყო მხედრიონი, აფხაზეთი, სამაჩაბლო, აგვისტოს ომი… ზედმეტად ბევრია იმისთვის, რომ ზუსტად იცოდე, ვინ არის მტერი და ვინ – მოყვარე.
შემხვედრიან ადამიანები, რომლებიც გამუდმებით მისტიროდნენ წარსულს: 37-მანეთიან ფრენას მოსკოვში, რუსულ ნაწარმსა თუ სხვა „სიკეთეებს“ და ყოველთვის, როდესაც ამ არაჯანსაღ ნოსტალგიას ვაწყდებოდი, საშინელი პროტესტის გრძნობა მეუფლებოდა, რადგან მგონია, რომ თავისუფლება უფლისაგან ბოძებული უმნიშვნელოვანესი რამაა, რომლის ჩანაცვლებაც არანაირ მატერიალურ კეთილდღეობას არ ძალუძს!
არა და არ დამთავრდა „გეორგიევსკის ტრაქტატი“ საქართველოსთვის, ისე გაუტკბა ჩრდილოელ მეზობელს მასპინძლის როლში ყოფნა ჩვენს ქვეყანაში, რომ ვერა და ვერ შეგველია, მაგრამ ვაი, რომ პრობლემა მხოლოდ ეს არ არის. საქართველოს არასდროს აკლდა ორჯონიკიძეები, ყორღანაშვილები, ბერბიჭაშვილები თუ ქუცნაშვილები… ხალხი, რომელიც გარეშე მტრის წისქვილზე ასხამდა წყალს საჭირო მომენტში.
„ერთმორწმუნეა მაინც“ – ხშირად გაუმართლებიათ მავანთ დამპყრობელი, მაგრამ ავიწყდებათ, რომ ქრისტიანობა მშვიდობისა და სიყვარულის რელიგიაა; იმ ძლიერთა და სუსტთა რელიგიაა, რომელთაც იციან, რომ ძლიერებმა სუსტების ტვირთი უნდა ზიდონ; პირადი მხსნელისა და სინდისის აღთქმის რელიგიაა და სწორედაც რომ არ ჰყოფნის სახელმწიფო რელიგიის სტატუსი, რათა ძალა ჰქონდეს რწმენას და საქმეებში გამოვლინდეს. მას რაღაც უფრო მეტი სჭირდება, ვიდრე კონსტიტუციაში ჩაწერა და ეს ადამიანთა გულებია, მათი პირადი გადაწყვეტილება – გაჰყვნენ იესოს! სიმბოლურია, რომ არსებული მღელვარება სწორედ „ერთმორწმუნეობის“ ნიადაგზე დაიწყო…
ჩვენი წარსული მუდმივი ბრძოლაა თავისუფლებისთვის (ბოლო 200 წელი კი სწორედ რომ „ერთმორწმუნე მეზობელთან“). ერის სისხლი კი, მისი გენეტიკური კოდი, საერთო ისტორიაა. ის, რაც ერთად გაგვივლია, რაც განგვიცდია, რაც ჩვენს საერთო იდენტობას ქმნის… ის, რაც გუშინ მოხდა, სწორედ რომ ისტორიას დარჩება და მომავალი დაარქმევს სახელს.
საქართველოში, რომლისთვისაც მტერთან ბრძოლა და არდანებება ცხოვრების წესი გახლდათ, ყოველთვის უყვარდათ გამოთქმა: „მტრის ჯინაზე“, არადა ბოლო დღეებია, მტრის გასახარად აღმართეს თანამოძმეებმა ერთმანეთზე ხელი.
საქართველოს კონსტიტუცია ამბობს: „სახელმწიფო ხელისუფლების წყაროა ხალხი!” ხელისუფლება მოდის და მიდის, ხალხი კი რჩება და მას ყველაფერი ახსოვს. მარტივია, მაგრამ, რატომღაც, ყველა ხელისუფალებას სწორედ ხალხის მიერ რომ მიეცა ძალაუფლება, ავიწყდება ხოლმე ეს… ადამიანები – ძალაუფლებას ჩაჭიდებულნი – ადვილად ივიწყებენ, რომ სინამდვილეში უბრალოდ მსახურნი არიან ხალხისა, რომლებმაც ნდობის მანდატი გამოუცხადეს მათ. სამწუხარო და მტკივნეულია ის, რაც გუშინ ვიხილეთ, ძმა ძმის წინააღმდეგ, სწორედ მტრის გასახარად…
გურამ დოჩანაშვილი ამბობდა: „სამშობლო მხოლოდ მინდორი და მთები არაა, სამშობლო ადამიანიცაა.“ თითოეული ჩვენგანია საქართველო, თითოეული მათგანი, ვინც ახლა საავადმყოფოში თუ წინასწარი დაკავების საკანშია, თითოეული, ვინც ახლა აქციაზე დგას; თითოეული ემიგრანტია საქართველო, ცრემლჩამდგარნი რომ ლოცულობენ მშვიდობისთვის ახლა; თითოეული პოლიციელიც საქართველოა და როგორ მინდა, რომ ყველა მათგანი აცნობიერებდეს, რა მნიშვნელოვანია ერთად დგომა და სიყვარული დღეს ჩვენი ქვეყნისთვის.
დღეს, ჩვენ ყველას დაგვთხარეს თვალები, პირდაპირი თუ გადატანითი მნიშვნელობით, მაგრამ სამართალი ახვეული თვალითაც ცნობს ჭეშმარიტებას. შესაძლოა, ადამიანზე იძალადო, დაჩაგრო და მოერიო მას, მაგრამ უნდა გვახსოვდეს, რომ არსებობს შემოქმედი ზეცაში…
„ნეტარ არიან სამართლის დამცველნი და სიმართლის მოქმედნი ყოველ ჟამს.“ ფსალმუნი105:3
P.S. გთხოვთ, შემოგვიერთდეთ ლოცვაში ჩვენი ქვეყნისთვის. დაე, უფალი იცავდეს ჩვენს ქვეყანას!
