თავდაპირველად იყო შიში, რომელიც არ მახსოვს, ზუსტად საიდან წარმოიშვა, მაგრამ ის იყო საკმაოდ რეალური – სიკვდილის შიში.
შემდეგ იყო ინტერესი – ნეტავ რა არის სიკვდილი? როგორია სიკვდილი? რა არის მის შემდეგ? ნუთუ მხოლოდ წყვდიადია? ნუთუ უბრალოდ სიჩუმე იქნება? გავქრები ნეტა, თუ სადმე და როგორმე გავაგრძელებ არსებობას მათთან, ვინც მენატრება?..
შემდეგ კი იყო ერთფეროვნება, უფერულობა, უიმედობა, უაზრობა, ჩაკეტილობა, დეპრესია, უაზროდ ძილი და ყოველდღე ერთი და იგივე…
შემდეგ იყო ლუციფერის ჩურჩული, რომელმაც წარმოშვა სურვილი – იქნებ ვცადო, სხვებმა ხომ შეძლეს? მეც გამომივა, არ მგონია, რთული იყოს. იქნებ ასე ჯობია, რომ ახლავე დავამთავრო ჩემი ხანგრძლივი და უაზრო არსებობა…
ბოლოს კი იყო სინათლე, იყო სხივი, იყო სითბო, იყო ფერები, იყო ურთიერთობა, იყო მიღებულობა, იყო სიყვარული სრულყოფილი, რომელმაც განდევნა შიში – იყო ნაზარეველი იესო გამოწვდილი ხელით და რომ არა ის, ვინ იცის, ბოლოს რა იქნებოდა…
