ამქვეყნიური ქაოსით და სადარდებლით დაღლილი, აუჩქარებლად მივაბიჯებდი ნაცნობ, პირქუშ და უსიცოცხლო გზაზე. ადამიანთა სახეებს ბუნდოვნად ვხედავდი და ვერც ვარჩევდი. ყველას სადღაც ეჩქარებოდა. ყველა რაღაცისკენ მიისწრაფოდა. თოვლმა მოგვისწრო. გავჩერდი. ვეცადე, შემეგრძნო მონატრებული სიცივისა და სიწმინდის სურნელი, რაც ზამთრის პირველ ფიფქებს თან სდევს, მაგრამ უშედეგოდ. ეს პაწაწინა თოვლის ფიფქები ჩემს გულში არ იწვევდა ბედნიერებას, აღარც ღიმილს მგვრიდა, როგორც ბავშვობაში. ტკივილის ცრემლები მოადგნენ თვალების ზღურბლს. იმ მომენტში ყველაზე მეტად მინდოდა, სადარდებლის მძიმე ტვირთი მხრებიდან ჩამომეხსნა და ბედნიერებისგან ქუჩის შუაგულში მეცეკვა.
– რატომ არ დაივიწყებ წარსულის შეცდომებს? რატომ არ მოეშვები ხვალინდელ დღეზე უშედეგოდ ზრუნვას? რატომ არ დატკბები დღევანდელი დღით? – მაშინ პირველად ალაპარაკდა ჩემი გული, მე კი გადავწყვიტე, მისთვის დრო დამეთმო. – განა ის სადარდებელი, რითაც თავს იტანჯავ, სიყვარულზე მაღლა დგას? ზეცაში არის ის, ვინც მზადაა, შენ მაგიერ იდარდოს, შენთვის გააკეთოს და სრულიად უანგაროდ უყვარდე. მან იმდენად შეგვიყვარა ჯერ კიდევ დიდი ხნის წინ, რომ მზად იყო, საკუთარი ძის სისხლიც დაღვრილიყო ცოდვილ მიწაზე. განა ადამიანს ეს შეუძლია?
სიცივისგან გალურჯებული ბაგეებით უმალ ვუპასუხე: – არ შეუძლია…
იმის გააზრებამ, რომ გულში ღმერთის ყოლა სრულყოფილებას ნიშნავდა, ცხოვრების სიმკაცრით გაყინული სული გამითბო. ზეციურ სიყვარულს შეხებასავით ვგრძნობდი და მსურდა, გაგრძელებულიყო სამარადისოდ. ღმერთმა შანსი მისცა განდგომილსა და ცოდვილ კაცობრიობას და მხოლოდშობილი ძის სისხლით შეირიგა ის. მე რატომ არ ვაძლევ ღმერთს შანსს? რატომ არ ვისწრაფვი მარადიულობისკენ, რაც ღმერთის რწმენაშია? განა წუთისოფელში ამაზე ღირებულის გაკეთება შემიძლია? განა ღმერთის სიყვარულზე, იესოს მადლსა და სულიწმიდის თანაზიარებაზე მეტს ვიპოვი და მივიღებ აქ?
მაშინ მივხვდი, რომ ადამიანები, რომლებიც ჩემ გარშემო ამქვეყნიური საქმეების მოგვარებით იყვნენ დაკავებულნი, ნამდვილ ბედნიერებას გემოს ვერასდროს გაუსინჯავდნენ. მუხლებზე დავეცი. გამვლელები მიყურებდნენ, ზოგი გაკვირვებით, ზოგი სინანულითა და ზოგიც უკმაყოფილებით სავსე თვალებით. მრავალი ფიქრი და მზერა ჩემკენ იყო მოპყრობილი. ზოგი ჩუმად ბუტბუტებდა: „მგონი, გაგიჟდაო“. ზოგი თავზე ხელს ირტყამდა ყალბი სინანულის გამოსახატავად და ამბობდა: „საწყალიო“.
სინამდვილეში არც გიჟი ვიყავი და არც საწყალი. ჩემი განვლილი უფასური ცხოვრებით გულდამძიმებულს ღმერთის რწმენამ სიმშვიდე ჩამისახა. ჩემს თვალებს რიდე მოაშორა, გულს – ტკივილი და სულს – სიბნელე. მე მაშინ ღმერთის სიყვარული განვიცადე და ვიწამე. ის სიყვარული, რომელიც ღმერთს ადამის მოდგმის მიმართ აქვს.
სიყვარულში დარჩენილი ღმერთში რჩება, ღმერთი კი – მასში.
