ჩემში აქროლებულო სიოვ, ყველაზე მშვენიერზე დავწერ, შენზე, უფალო.
ქროლა ხარ ქარის, თბილი ნიავი; გაზაფხულის მზეზე გაფურჩქნილი ხის სურნელი გაქვს; ყოველდღე ახლდები, შენ ისევ ამბობ და ქმნი; იძვრი გაუნათებელ სივრცეში და სიცოცხლეს ბადებ; იძვრი უდაბურ მიწაზე და აყვავებ. ბოროტ მეფედ გაქციეს, რომელიც ცოდვებს ითვლის; შენი არსებობა დაამახინჯეს და ჩარჩოებში გამოგკეტეს. მე კი გხედავ, როგორც მქროლავ სიოს, გაზაფხულის სურნელს რომ აფრქვევს. თბილი ქარი ხარ ჩემში მქროლი, მინდვრის ყვავილების ფერია შენი სამყარო და შენი ხმა – ხავერდოვანი. მეფე ხარ, მთელი ზეცის მხედართა წინამძღოლი, მე კი შენი ასული, შენი დიდებული სამეფოს წევრი, უმაღლესი რანგის წარმომადგენელი, ეს ჩემი სიმდიდრე და ჯილდოა.
ჩემში აჟღერებულო ყველაზე ლამაზო მელოდიავ, მე შენზე დავწერ და გაგიცნობენ. ვეტყვი სამყაროს, რომ შევიცანი ღმერთი და ავცეკვდი, უზენაესის წინაშე ფრთები გავშალე და სამყარო შევიგრძენი, ამოვიცანი შენი მშვენიერი ხელწერა. შენ თქვი და მთელი მხედართმთავრობა და ზეცის არმია მოიხმე დედამიწის შესაქმნელად, შენი სულის სუნთქვა ამჩნევია ამ პლანეტის მისტიკურ და განუზომელ სილამაზეს.
აღტაცებული ვარ შენი შეცნობით და გონება გაზაფხულის მზეზე მიფიცხებული მინდორივით მიყვავილდება. სამყარო სხვანაირი გახდა, უფრო ღრმა, მშვენიერი, იდუმალი. გაუფასურდა კანონები, წესები, ჩარჩოები, რომლებიც შენს გასაცნობად მოიგონეს; შენ მეტი ხარ, ვიდრე წესები; შენ მეტი ხარ, ვიდრე რელიგიები, ვიდრე აგებული ტაძრები; მეტი ხარ, ვიდრე ის პოლემიკა შენზე, რომელიც სიძულვილს და დავას ბადებს. შენ მეტი ხარ და ეს უნდა იცოდნენ. აარონის ხის კვერთხი შენს თანდასწრებაში აყვავდა. სადაც შენი სული ქრის, იქ თავისუფლება ამსხვრევს დადებულ ბორკილებს; შენს ნაკვალევზე მშვენიერი ყვავილები იზრდება; თავისუფლდებიან ადამიანები სიმძიმისგან და ბნელეთის ჩრდილისგან.
შენი სუნთქვით გავცოცხლდი, რომელიც იძვრის ჩემში. მე ვეტყვი ხალხს, როგორია ღმერთი; შეგიცნობენ და მოგეკვრებიან; შეგიცნობენ და გული შენზე სიყვარულით აუძგერდებათ. შენ აქ იყავი, აქ ხარ და შენი ხელწერა სამუდამოდ აღბეჭდილია ადამიანზე.
შენ მეტი ხარ, ყველაფერზე მეტი! ჩემი სული შენსას მიეკვრება და მშვენიერ განზომილებაში ვიფრენ უსასრულოდ…
მიყვარხარ!..