მოსაღამოვდა ჩემს უდაბნოში და გრილი ნიავი ამოქროლდა. თავიდან ვიფიქრე, უფალს შევებრალე და ნიავი ამიტომ მომივლინა-მეთქი, მაგრამ ძალიან მალე ეს ნიავი ქარიშხალში გადაიზარდა. ქვიშა ფეხებიდან მეცლებოდა… ქარი აქეთ-იქით ბურთივით მაგორავებდა… ისევ ჩივილი დავიწყე ჩემს ბედზე… წინასწარმეტყველ იონასავით წუწუნს მოვყევი: რად მინდოდა ეს ნიავი, თუ ქარიშხლად გადაიქცეოდა და სიცოცხლეს გამიმწარებდა-მეთქი. ოღონდ ქარიშხალი ჩამდგარიყო და მეტი აღარაფერი მსურდა. თუნდაც ისევ უდაბნოს ცხელი სუნთქვა მეგრძნო. ისევ შეჩვეული ჭირი მერჩივნა. მოვთქვამდი ჩემს ბედზე, რომ უბედური ვარ, უიღბლო დავიბადე, არაფერში გამიმართლა: არც ოჯახში, არც ქვეყანაში, არც მეგობრებში… საერთოდ არაფერში არ გამიმართლა… სილამაზითაც ვერ დავიკვეხნი. თვალს მარიდებენ ჩემი სიდაბლის გამო. ზედ არ მიყურებენ. ვერც მამჩნევენ, ისეთი დაბალი ვარ. რა იქნებოდა, ღმერთო, ჩემთვის ოცი სანტიმეტრით მეტი სიმაღლე მოგეცა, რა იქნებოდა, ცისფერი თვალებიც დაგემატებინა, ცოტა პატარა ცხვირი გამოგეძერწა, სწორი თმით შეგემოსა ჩემი თავი ამ ხუჭუჭი თმის ნაცვლად… და ასე, უსასრულოდ, საყვედურების გრაგნილს ვუშლიდი უფალს…
არაფრით არ ვარ კმაყოფილი. ან როდისმე ვყოფილვარ საერთოდ?! არ მომწონს ხალხი. არ მომწონს ჩემი თავი. თავს მიტოვებულად ვგრძნობ, უფალო. ხომ ხედავ, ამ უდაბნოში სული მიმდის, წყალი მჭირდება, საჭმელიც… სადაა ჩემი შეწევნა, ასე რომ ვსაჭიროებ? რატომ მგონია, რომ მიმატოვე, მამა, რატომ?!
ემოციურ ვნებათაღელვაში ჩამძინებია… მოკუნტულს გამომეღვიძა. მზე ამოდიოდა… მიწა ჯერ კიდევ გრილი იყო. თავქვეშ ერთი ფარატინა ტილო მედო და თურმე ქარს ისიც წაუღია. ახლა ბალიშად რა გამოვიყენო? კიდევ რომ ამოვარდება ქარიშხალი, როგორ დავაღწიო თავი? ამ უდაბნოში კი რა გამოლევს ქარიშხალს…
ამასობაში წამოვდექი და გადავწყვიტე, სანამ მზე ამოვიდოდა, ჩრდილი მომეძებნა. იქვე იასამნისფერ წერტილს მოვკარი თვალი. ასეთ უსახურ ადგილას არ მეგონა, ფერადი რამ თუ იარსებებდა. მივუახლოვდი და ხელთ ყვავილი შემრჩა. ისეთი პაწაწინა იყო, ძლივს ჩანდა, თან სუსტი ღერო ჰქონდა. აქ, ამ უწყლო ნიადაგზე რანაირად ამოვიდა? – ვფიქრობდი გაკვირვებული. თავიდან მოწყვეტა გადავწყვიტე, მაგრამ შემდეგ დავფიქრდი: ისედაც მცირე სიცოცხლე აქვს, რატომ მოვუსწრაფო ეს ხანმოკლე სიცოცხლე?.. თან ესეც ჩემსავით უდაბნოშია. ესეც ჩემსავით მარტოა… ალბათ „ოჯახისგან“ შორსაა. ან შეიძლება ობოლია. ასე საწყლად ამოსულა უდაბნოში, თავისი პაწია იასამნისფერი კაბა ჩაუცვამს და ქარის ამოქროლაზე შეიძლება გული წაუვიდეს. შეიძლება ამაღამ ქარიშხალს ვერც კი გადაურჩეს. ჩემსავით უიღბლო ყოფილა ესეც…
ვგრძნობ, აღარსად წასვლა აღარ მინდა. იქვე ჩამოვჯექი მიწაზე და ამ ყვავილს ვუყურებ. მართალია, ხმას ვერ გამცემს ეს პაწაწინა ყვავილი, მაგრამ უკვე რომ არსებობს აქ, ჩემ გვერდით, ამ ხრიოკ მიწაზე, უკვე მადლი და შვებაა ჩემთვის. ვატყობ, ტუჩის კუთხეები გამეხსნა და ჩემდა გასაოცრად, აღმოვაჩინე, რომ ვიღიმი. დიახ, გავიღიმე… ბოლოს როდის გავიღიმე, აღარ მახსოვს… მაგრამ ისევ შემომეპარა ფიქრი იმაზე, თუ რა ეულია ეს ყვავილი. ღმერთო, რა დააშავა ამ ყვავილმა, ეს რატომღა მოიძულე?.. მე შეიძლება ნამდვილად დავიმსახურე უდაბნოში ხეტიალი, მაგრამ ამ ულამაზესმა პატარა გოგონამ რა დააშავა? თავის ოჯახთან ერთად მაინც დაგერგო. რამდენიმე საათში ხომ გაქრება ეს საცოდავი… და მეც აღარ მეყოლება მეგობარი… ასე როგორ დავეცი, რომ მხოლოდ უსულო საგნებთან შემიძლია ვიმეგობრო?.. ადამიანები შემომაკლდნენ. ნეტავ უბრალოდ დამანახვა ადამიანები, არ მინდა არც მათი დახმარება, უბრალოდ მათი სახე დავინახო. მათი ღიმილი…
ჩემი „წინასწარმეტყველება“ ახდა. რამდენიმე საათში იასამნისფერი ქალბატონი ჩამოჭკნა და გახმა. ეს რომ აღმოვაჩინე, ტირილი დავიწყე. რატომ მომიკალი ჩემი ერთადერთი მეგობარი, ღმერთო? რატომ? ახლა სრულიად მარტო ვარ… ხომ ჯობდა, მე მოგეკალი და ეს არსება დაგეტოვებინა? ამ უდაბნოს უსახურ ფერებში სიფერადეს მაინც შეიტანდა… და ჩემნაირ გულმოკლულებს გააღიმებდა, იმედს მისცემდა…
„ეგ მე ვარ, იმედს რომ იძლევა“, – მესმის გულში ხმა.
„ეგ ყვავილი მე აღმოგიცენე, რომ მეგობარი გყოლოდა, მარტო რომ არ გეგრძნო თავი.
ეგ იასამნისფერი კაბაც მე ჩავაცვი, რომ უდაბნოს ერთფეროვნება გაეფერადებინა შენთვის.
მე ამ ყვავილზე კი არა, შენზე ვდარდობ. დედამიწა შენთვისაა შექმნილი. ადამიანებისთვის არის შექმნილი დედამიწა და არა ადამიანები – დედამიწისთვის.
მე სულ ვდარდობ შენზე…
ხან ნიავს მოგივლენ ხოლმე, რომ გაგრილდე, ხან მზეს, რომ გათბე… შენ კიდევ ვერ ხედავ, მხოლოდ წუწუნებ…
შენ როგორ ინერვიულე ამ ყვავილზე, რომელიც სულ ერთ დღეს ცოცხლობს, როგორ შეგეცოდა, რომ დაჭკნა…
და არ იცი, მე როგორ ვდარდობ, შენ რომ ჭკნები…
მე არ მომწონს შენი სულიერი ჭკნობა… და არც სხვა ადამიანების დაჭკნობა არ მომწონს…
შენ – ადამიანს გეცოდება ის, რაც შენი შექმნილი არაა და მე როგორ არ უნდა მეცოდებოდნენ ჩემი საუკეთესო ქმნილებანი?.. როგორ არ უნდა მეცოდებოდე?..
მე ვდარდობ შენზე, მიუხედავად იმისა, რომ თავად ამას ვერ ხედავ…
მე ვცდილობ, იმედი გამოგიგზავნო, რომ წამოდგე და ფეხზე მყარად დადგე. მორჩე წუწუნს და დაიწყო მადლიერება.
გელოდები. შენი შემქმნელი გელოდები.
ჭკნები, შვილო, და არ მინდა, გახმე. არ მინდა, იმ ყვავილივით დაგემართოს, დღეს რომ არის და ხვალ ქრება.
მე მინდა, მასავით შეგმოსო იასამნისფრად, სიხარულისფრად, სიყვარულისფრად, სიმამაცისფრად…
მე მინდა, მასავით იმედი მოუტანო სხვებს და არ ფიქრობდე მხოლოდ საკუთარ თავზე.
მე მინდა, ანათებდე უდაბნოში.
დიახ, მომაკვდავსაც შეგიძლია გამოანათო, თუკი შენი წყარო მე ვიქნები“.
– მართლა გსურს, უფალო, გამოვანათო?
– მსურს, დაე, ანათე, – ამბობს უფალი.
