ბარტიმეოსი ისევ იმ ქუჩაში იჯდა “სამათხოვროდ”, სადაც გუშინ და გუშინწინ იჯდა. ეს ქუჩა ისევ ისეთი მტვრიანი იყო, როგორც სამი, ოთხი და ხუთი დღის წინ იყო მტვრიანი. მისი ხელები ისევ ისეთი გამომშრალი და დახეთქილი იყო ქარისა და სიცხისაგან, როგორც უკვე გასული რამდენიმე წელი იყო დახეთქილი. მისი თვალები ისევ ისე იყო ნათელდაკარგული, როგორც მთელი თავისი ცხოვრების განმავლობაში. მისთვის უჩვეულო და უცნაური არ ყოფილა სიბნელე. მისი დღე იწყებოდა სიბნელით და ზუსტად იმავე სიბნელით მთავრდებოდა. მას არ ჰყავდა მეურვე, არავინ ზრუნავდა მასზე. არავის აღელვებდა მისი ბედი. არავის არაფერი დააკლდებოდა, თუ ერთ დღეს ბარტიმეოსი იქ აღარ იჯდებოდა, ალბათ, ვერც ვერავინ შეამჩნევდა მის იქ არყოფნას და მხოლოდ ის შეიცვლებოდა საზოგადოებისთვის, რომ ახლა თავიანთ ფულს სხვა ხელგაწვდილი მათხოვრის ხელებში ჩაყრიდნენ…
ერთ დღეს იმ ქუჩაზე იესომ ჩამოიარა. ის მოდიოდა და ხალხი გარს ერტყა ისე, როგორც ჩემი უბნის ბავშვები მოვაქცევდით ხოლმე წრეში ჩვენს უბანში მოსულ მენაყინეს…
ბარტიმეოსმა ყური მოჰკრა იესოს სახელს და ხმამაღლა აყვირდა: “მიხსენი, უფალო!” ბრბო მის გაჩუმებას ცდილობდა, ვითომდა იესოზე ზრუნავდნენ, რომ ბინძურ მათხოვარს არ შეეწუხებინა, არც კი იცოდნენ, რომ სწორედ მის გამო გამოიარა იესომ დღეს ამ ქუჩაზე!
ო, რამხელა პატივია, როდესაც იესო შენ გამო გამოდის იმ ქუჩაზე, სადაც შენ ხარ! ბარტიმეოსი კვლავ იმავეს გასძახოდა, ბრბო კი კვლავაც განაგრძობდა მის გაჩუმებას; მაგრამ იმდენად ძლიერი იყო მისი ამოძახილი, იმდენად განწირული, იმდენად სასოწარკვეთილი (თითქოსდა ხსნამ წინ ჩაგიარა, შენ კი მისი მიღება ვერ შეძელიო. ეს ხომ ასეც იყო!), რომ ხალხის ზღვამაც კი ვერ შეძლო ჩაეხშო მისი ხმა, რომ იესოს ყურამდე არ მიეღწია! იესო შეჩერდა! რა დიდებულია, ის შეჩერდა!
ვისთვის? მათხოვრისთვის, რომელსაც უკვე დიდი ხანია ისევ ისეთი საშინელი სუნი ასდის, როგორიც ადრე ასდიოდა. ბარტიმეოსისთვის! კაცისთვის, რომლის არსებობაც ან პირიქით, არარსებობა არავის აინტერესებს! რატომ? რადგან უყვარს! რადგან სტკივა იგი! რადგან განსაკუთრებულია მისთვის!
დიახ, იესო შეჩერდა და ბარტიმეოსმა მიიღო ის, რასაც ვერც ერთი გამვლელი ვერ მისცემდა მას. ბარტიმეოსმა მიიღო სინათლე! მან მიიღო ფერები! მან მიიღო დღე და ღამე! მიიღო მთვარე და მზე! მიიღო ღამის მშვენიერი უღრუბლო ცა! მიიღო განთიადი! მიიღო მზის ჩასვლა! მიიღო ზღვის ზედაპირზე გაბრწყინებული მზის სხივები!
დიახ, ბარტიმეოსმა მიიღო ახალი სიცოცხლის დაწყების შესაძლებლობა სწორედ იმიტომ, რომ ერთ დღეს მთელი არსებით, მთელი თავგანწირვით, მთელი ძალით, მთელი გულით, მთელი სულით, მთელი ტკივილით მოუხმო იესო ქრისტეს! (მარკ. 10:46-52)
მოუხმე შენც!..
ავტორი: გიორგი ოდიაშვილი
რედაქტორი: მანანა ტვინიკაძე