ძალა მეცლებოდა.

გულში, სადაცაა ცეცხლიც ჩაქრებოდა. რწმენით მიღებულ ფრთებს ვეღარ ვშლიდი და უკვე ღამდებოდა.

სულიც ჩაკეტილა, თავისუფლება დაუკარგავს. გონებაშიც სიბნელე ბატონობდა.

კუთხეში მივიმალე, თითქოს საკუთარ ფიქრებში თავად დავიკარგე.

ვხედავდი, უკვე ღამდებოდა და ეშმაკიც ბობოქრობდა.

– მამა, მეშინია…

ნუ დამტოვებ ასე ეულად ამ სიბნელეში, რომელიც მალე შთანთქავს ჩემში დარჩენილ უკანასკელ სინათლეს.

ვგრძნობ, რომ ჩემს გულში ხარ.

ვგრძნობ, რომ რწმენის ცეცხლს კვლავ აღვივებ.

ნუთუ, დაკარგულ ცხვარს ასე მიატოვებ?

კითხვას პასუხი უმალ მოჰყვა.

– მე ვარ მწყემსი კეთილი. მწყემსი კეთილი თავის სულს გაწირავს ცხვართათვის. (იოანე 10:11).

სიცარიელეს სიმშვიდე ავსებდა და ჩამქრალი ცეცხლის ფერფლიდან კვლავ იმედი ღვივდებოდა.

ის, ვინც სულს სწირავს ცხვართათვის, იმსახურებს ცხვართა რწმენსა და სიყვარულს, ისეთივე უპირობოს, როგორიც თავად უფალს აქვს ადამიანთა მოდგმის მიმართ.

ზეციურ სიყვარულში სულმა კვლავ პოვა თავისუფლება და სხეულს უბოძა წამოდგომის ძალა.

ღამდებოდა…

თუმცა გულში უკვე არსებობდა იმედი, რომ დაღლილი თვალები კვლავ იხილავდა ჰორიზონტიდან ამომავალ მზეს.

ფუნჯი ავიღე ხელში, ტილოს მოვუსვი, ფერები ერთმანეთს შეერწყა, იცლება ემოცია, ყველა დეტალში მე ვარ, ყველა ნაწილში ჩემი სულია დაღვრილი, გრძნობა, ემოცია, განცდები, ჩემი შინაგანი სამყაროდან გადმოტანილი შეგრძნებები, ფერები, სხივები… ეს ნახატი მე ვარ, ჩემი ხატებაა, ჩემი სული ჩავბერე, ცოცხლობს, შედევრია, ყველა მისი ნაწილი შევიყვარე, უსასრულოდ, საუკუნოდ…

გამთენიისას, როცა მზე ცას ეკიდება, გავწევ ფარდებს და ჩემს ნახატს ვუმზერ, მეტყველია, ცოცხალია, დამტვერილ კუთხეებს ვწმენდ და ირეკლება მასში ჩემი სახე.

დაბადება

უდაბურსა და ბნელ ადგილას, სადაც მხოლოდ ქაოსისა და არეულობის ხმა ისმოდა, ერთმა მხატვარმა ფუნჯი აიღო და სინათლე მოჰფინა პატარა გალაქტიკაში მივიწყებულ პლანეტას. ფუნჯი მოუსვა და ცას ფერი მიანიჭა, მისცა საფრენად ფრინველებს უშველებელი ცისფერი სივრცე, მიწა კი ბუმბერაზ ხეებსა და მინდვრის ყვავილებს უსახსოვრა.

– სიტყვამ ხორცი შეისხა, ოსტატო.

– მაგრამ რაღაც აკლია.

და ოსტატმა დაიწყო ძერწვა, ყველაზე ლამაზი ფერები დაღვარა ტილოზე, საუცხოო ძაფებით ქარგავდა, ოსტატს სახე გაბადვროდა, თითქოს თავისი ქმნილება სიცოცხლეზე მეტად შეიყვარა, შთაბერა სული და გამოსახა ადამიანი.

– ეს საუკეთესო ქმნილებაა მთელ სამყაროში. – ჩაილაპარაკა ოსტატმა და დასასვენებლად გაეშურა.

ეს ადამიანი შენ ხარ, მე ვარ, ოსტატისგან გამოძერწილი.

იმ პლანეტაზე ხარ, რომელიც მას ხელისგულებში ჰყავს მოქცეული და ყოველ დილას მტვერს სწმენდს, ქარიან ამინდში გულში ჩაიხუტებს და თავის შიგნით დამალავს, რათა არ დაიმსხვრეს.

შენ ოსტატის საუკეთესო ქმნილება ხარ, შენთვის გააფერადა წყვდიადი და გაანათა ზეცა. სიცოცხლეს დათმობს შენი გულისთვის, ყველა ფერი, რაც დედამიწაზეა, შენია, ოსტატის მარადიული სიყვარული შენია, შენ გეკუთვნის. არ დაგავიწყდეს, ნახატი მაშინ არის მიმზიდველი და უნიკალური, როცა მტვრისგან გაწმენდილია, როცა ოსტატის სახეა მასში არეკლილი და როცა ფერები მკაფიოდ ჩანს.

ოსტატი ღმერთია, შენ – მისი უნიკალური შედევრი.

მხატვარმა იცის, რომელი ფერი სჭირდება ნახატს, იმისათვის, რომ იკაშკაშოს, იმისათვის, რომ სრულყოფილი გახდეს. როცა შენი ფერები გახუნებას დაიწყებს და ფერს დაკარგავ, იცი, ვის უნდა მიეახლო, იმისათვის, რომ განახლდე და იკაშკაშო ისე, როგორც არასდროს.

შენს ნალურსმევზე მიდევს ხელი, ღმერთო, და ჩემგან მოყენებულ შენს ჭრილობებს ვეფერები…

ძალიან გტკივა?

გულუბრყვილოდ მჯერა შენი ყოველი ჯვარცმის წინ, რომ არ უარგყოფს პეტრე და არ გაგყიდის იუდა. მჯერა, რომ ბარაბა თავისი ნებით შენ მაგივრად ავა ჯვარზე.

უფალო, ნეტავ როგორ გაათენე ის ღამე, მძინარე მეგობრებს რომ უყურებდი და მამას სთხოვდი შველას?

ნეტავ თუ ახსოვს დოლოროსას შენი ფეხის ხმა?

შენი მხრებით ნაზიდ ჩემს ჯვარს სისხლის ნაკვალევს ვწმენდ, უფალო.

ძალიან მძიმე იყო?

რას გრძნობდი, როცა სახეში გაფურთხებდნენ?

როცა დაგცინოდნენ?

როგორი ხმა ჰქონდა ქვაფენილზე გაბნეულ ოცდაათ ვერცხლს?

ახსოვს გოლგოთას ავაზაკებს შორის უდანაშაულოს დაღვრილი სისხლი?

უფალო, საკუთარივით მტკივა შენი ობლობა, მამისგან მიტოვებულად რომ იგრძენი თავი.

სადღაც, ქვემოდან უყურებდა დედაშენი, როგორ ეწამე, სადღაც ვიღაცას დაენანე, ვერ გაგიმეტა, ბრბო კი ყიჟინით ზეიმობდა თავის სიბრმავეს.

უფალო, მძიმეა ჯვარი? მე მინდა შეგაშველო ჩემი ხელები, წყალი გწყურია? მე მოგიტან ყველაზე სუფთას, შენთვის საკადრისს. ჯვრიდან ჩამოგხსნი, ფეხებს დაგბან და თმით შეგიშრობ, ნალურსმევის ნახვა არ დამჭირდება შენი აღდგომის დასამტკიცებლად.

აი, ამგვარი ფიქრებით მაქვს სავსე გონება.

ვერ გაუძლო საკუთარ სიმცირეს თურმე იუდამ და გაახსენდა თურმე პეტრეს შენი ნათქვამი…

ატირდა.

როგორ აიტანე ჩემთვის გამზადებული დამცირება ასე მდუმარედ, ასე უხმოდ, ასე უსიტყვოდ?

როგორ შემიყვარე ასე?

რა იყო შენი დანაშაული? რომ ვერაფერი მოგიგონეს, ცოდვილების სიყვარულის გამო დაგდეს ბრალი და შაბათ დღეს სნეულების განკურნება არ გაპატიეს.

საკუთარი ბაგით გაღიარეს და ვერ გიწამეს. ვერ გიწამეს ღვთის ძედ, ღვთის შვილად, მხსნელად.

უფალო, შენი სიკვდილით დაამარცხე თავად სიკვდილი.

ჰო, უფალო, გულუბრყვილოდ მჯერა შენი ყოველი ჯვარცმის წინ, რომ არ უარგყოფს პეტრე და არ გაგყიდის იუდა. მჯერა, რომ ბარაბა თავისი ნებით შენ მაგივრად ავა ჯვარზე, მაგრამ რომ არა შენ, ვინ იხსნიდა მას?!

უფალო, ნალურსმევ ხელზე თავს გადებ და ვტირი… ძალიან გტკივა?

ჩემი ყველა სისუსტე დაიტია შენმა მხრებმა, ჩემი ყველა დანაშაული დაიდგი ეკლის გვირგვინად…

როგორ შემიყვარე ასე?

შენს დაჭრილ ტერფებთან თავს ვხრი და მადლობას გიხდი.

მინდა გეამბორო, მაგრამ მაშინებს ღალატი…

მაპატიე ჩემი სულის არასაკმარისობა.

უფალო, შენ გაიმარჯვე სიკვდილზე,

უფალო, შენ ცოცხალი ხარ.

აღსრულდა!

შენი ჭრილობებით მე განვიკურნე.

ძე ღვთისა,

ჩვენთვის ჯვარცმული მაცხოვარი.

სისხლი, რომლითაც მისი ჯვარია გაჟღენთილი, ჩვენი გამომსყიდველი სისხლია,

და როგორც მისი სხეული ჭრილობებისგან, ისე დაიფარა დანაშაული ჩვენი.

მას შემოაძარცვეს სამოსელი, რომ ჩვენთვის მოეცა სპეტაკი სამოსი.

ამ ბრბოს წინაშე მისი სიშიშვლე სამუდამოდ ფარავს ჩვენს სირცხვილს.

ეკლის გვირგვინითაა შემკული, რომ მოგვცეს გვირგვინი სიცოცხლისა

და წყურვილს ითმენს – სიცოცხლის წყალი ჩვენ რომ შეგვასვას.

ჩვენი ცოდვებისთვისაა დაჭრილი და დალეწილია ჩვენი უკეთურობისთვის.

ძე ღვთისა,

ჩვენთვის ჯვარცმული მაცხოვარი,

მისი ჭრილობები ჩვენი კურნებაა,

მის ხელისგულზეა ჩვენი თავშესაფარი,

მისი ჯვარია ჩვენი ძალა,

მის სიკვდილშია ჩვენი სიცოცხლე.

ავაზაკთა შორის ჯვარცმული, მალე ანგელოზებთან ერთად დაბრუნდება დიდებით,

ნაცვლად „იუდეველთა მეფისა“  „მეფეთა მეფეს“ უწოდებენ.

ბრბოს შეძახილებს შეცვლის მისი ქება-დიდება,

„დამნაშავეას“ ნაცვლად იყვირებენ:

„წმინდაა, წმინდაა ძე ღვთისა, ჩვენთვის ჯვარცმული მაცხოვარი!“

ბაბუაწვერასავით მიმოფანტული ვარ ცასა თუ მიწაზე. თითქოს სული შემიბერეს და გავიფანტე. მრავალ ნაწილად გახლეჩილი ვარ და ჩემი ყველა ნაწილი გადარჩენას ელის. იმიტომ დავიფანტე, რომ მოვწყდი სიცოცხლის წყაროს, მას, ვისაც დედამიწა გულში ეტევა და მისი გულის ძგერა ატრიალებს პლანეტას, მან, ვინც ჩემი სხეული – ქარს აყოლილი და გატეხილი – მრავალჯერ შეაწება თავისი მზერით, თავისი სიყვარულით, თავისი სინათლით…

პირველად, როდესაც ქვის სასროლ მანძილზე დავშორდი მას, შევნიშნე, რომ მისი კაშკაშა სინათლე ბჟუტავდა. ვიფიქრე, ეს პატარა ნათებაც მეყოფოდა გზის გასაგრძელებლად და გზას გავუდექი. თანაც დავინახე, როგორ გადაიხსნა იესომ გული, რათა სინათლე უფრო მეტად მოსულიყო ჩემამდე. ქვის სასროლი მანძილი ახლა უფრო მეტად გაიზარდა, ცოტა ხანს ჩამობნელდა, გზა აღარ ჩანდა. პატარა ქვას ფეხი წამოვკარი, სიბნელეში მდგარ ხეს ჩავავლე ხელი, რომელიც ეკლიანი ყოფილა და ბრაზმორეულმა წამოვიყვირე: „სად ხარ, უფალო, რატომ აგვიანებს სინათლე, გამინათე გზა!“ სინათლემ არ დააყოვნა, იესოს ნაიარევი გასჩენოდა სხეულზე, ნათება სწორედ იქიდან გამოდიოდა. წინსვლა განვაგრძე. დამსკდარ მიწაზე აღმოვჩნდი. ნაპრალებში ფეხი მივარდებოდა. გაურკვეველი იყო გზა. ისევ ბრაზი მომერია, ეჭვი შემეპარა ღმერთის სინათლეში, ამიტომ კვლავ გაბრაზებულმა შევყვირე: „იქნებ ცოტა კიდევ გაანათო, წინ ვეღარ მივდივარ!“ 

დაუყოვნებლივ განათდა. ფეხი ავაცილე გაყოფილ და დაბზარულ ადგილებს, რომელსაც ჩემი ჩაყლაპვა სურდა. მომწყურდა, წყალი კი შორს იყო, ჩემ უკან, იქიდან, საიდანაც მოვდიოდი, მაგრამ უკან ვეღარ დავბრუნდებოდი, ამიტომ ახალი წყლის ძებნას შევუდექი. სიცივისაგან და წყურვილისაგან დაღლილი მიწად დავეცი, ჩემი სხეულიც თითქოს მიწასავით გასკდა და ჩემ შიგნით სული ვეღარ დაფარფატებდა, დამძიმდა, დამაწვა და გზის გაგრძელება უფრო მეტად ძნელი აღმოჩნდა. შორიდან წყლის მჩქეფარე ხმა შემომესმა, სიბნელიდან დიდი და ვრცელი მოჩანდა იგი, თითქოს დასასრული არ ჰქონდა. ვფიქრობდი, ეს წყაროა დაუშრობელი, რომელიც წყურვილს ყოველთვის მომიკლავს. იმის გამო, რომ დამსკდარი მიწა უსასრულო იყო, გზის გასაგრძელებლად მეტი სინათლე მჭირდებოდა, უკანმოუხედავად შევყვირე: „სინათლე, სინათლე მჭირდება, მიზანთან ახლოს ვარ.“ 

განათდა და გავიქეცი წყურვილის მოსაკლავად. ნაპრალებს ფეხს ვაცილებდი. მივუახლოვდი. სანამ წყაროდან წყალს ავავსებდი, უკან მივიხედე, რომ მეტი სინათლე მომეთხოვა. დავინახე, რომ ნაირევი, რომელიც უფალს ჰქონდა სხეულზე, გამრავლდა. ამ ჭრილობებიდან მოდიოდა სინათლე და რამდენადაც შორს მივდიოდი, რამდენადაც ვითხოვდი სინათლეს, ეს ჭრილობები მრავლდებოდა. სინანულმა მძლია, მომენატრა სითბო, მომენატრა მამის ხმა, ვიფიქრე, წყალს შევსვამ და მამასთან დავბრუნდები. რამდენიმე ნაბიჯიღა გადავდგი, წყარო უფრო დიდი და ღრმა ჩანდა, სინათლემ კი ბჟუტვა იწყო. წყლის დასალევად დავიჩოქე, მთლიანად ჩამობნელდა, წყარო დიდდებოდა, სიცილის ხმა მესმოდა, ისეთი სიცილის, რომელიც ყურებს მტკენდა, სულს მიწვავდა. ყურებზე ხელი მივიჭირე, ფეხზე ხავსივით შემომეხვია რაღაც ცივი და მითრევდა. შემდეგ ყელზე დამწვდა, ვიგუდები, კლდეებს ვეხეთქები, დამსკდარი მიწა პირს აღებს და ჩემს გადაყლაპვას ლამობს. 

„მიშველე, იესო, შენთან მინდა, სინათლე მჭირდება, სინათლე მჭირდება, მიშველე, მაპატიე, მამა…“  სადაც არის, დავიმარხები მიწის შიგნით, ან ჩავიძირები ჭაობში, რომელიც წყაროდ მეჩვენა, მაგრამ უეცრად სინათლემ იმატა, გაიზარდა, განათდა ისე, როგორც არასდროს, სიბნელეში არსებული კოშმარი თითქოს სრულდებოდა. სინათლე ჩემს ხელებს მოედო, ტერფებს, შემდეგ ყელს; წყვეტდა სიბნელისაგან შემოხვეულ ძაფებს, მათავისუფლებდა. უკან მივიხედე. ეს მამა იყო, იმისათვის, რომ ბნელი წუთისოფელი მთლიანად გაენათებინა, ბუმბერაზ მთაზე აღმართულ ჯვარზე იყო დაკიდებული ჩემთვის, და სინათლემ სიბნელეს სძლია…

გამარჯობა.

გთხოვ, უბრალოდ ნუ ჩაიკითხავ.

მინდა, თითოეულ კითხვას გასცე პასუხი შენს გონებაში.

არ ვიცი, ახლა როგორ ხარ, ან ცხოვრების რა ეტაპზე იმყოფები, მაგრამ მინდა, დაფიქრდე:
სწორი მიმართულებით მიდიხარ?

რა გადაწყვეტილების მიღებასაც აპირებ, ბოლოს რა შედეგამდე მიგიყვანს?
ეს შედეგი რა გავლენას მოახდენს სხვებზე?
შენი ქმედებები სხვადასხვა შედეგის მომტანია შენს ცხოვრებაში და რასაც დათესავ, იმას მოიმკი.

მინდა შეგახსენო, რომ ეს ცხოვრება გარდაცვალებით არ მთავრდება. შენი შინაგანი მოთხოვნილება მარადიული სიცოცხლისა, ბუნებრივია, რადგან შემოქმედმა თვით მარადიულობა ჩადო ჩვენში.

სწორედ ამიტომ, ბრძნული გადაწყვეტილება იქნება, თუ შენს ცხოვრებას მარადიული პერსპექტივით განიხილავ. ჩვენი ცხოვრების წესი განსაზღვრავს, უფალთან ვიქნებით თუ მის გარეშე. ამისთვის კი სიბრძნეს თავად უფლის სიტყვიდან უნდა ვიღებდეთ.

ადამიანები, რომლებიც ისმენენ უფლის სიტყვას და აღასრულებენ მას, იესომ კეთილგონიერ კაცს შეადარა, რომელმაც სახლი კლდეზე აიშენა. მოვიდა წვიმა, გადმოსკდნენ მდინარეები, ამოვარდნენ ქარები და ეკვეთნენ იმ სახლს, ის კი არ დაეცა, რადგან კლდეზე იყო დაფუძნებული.

ხოლო, ადამიანები, რომლებიც მხოლოდ ისმენენ უფლის სიტყვას, მაგრამ არ აღასრულებენ მას, იესომ შეადარა უგუნურ კაცს, რომელმაც სახლი ქვიშაზე აიშენა. მოვიდა წვიმა, გადმოსკდნენ მდინარეები, ამოვარდნენ ქარები და ეკვეთნენ იმ სახლს. დაეცა იგი, და ფრიად დიდი იყო მისი დაცემა. (მათეს სახარება 7:24-27).

ეს სახლი ჩვენი ცხოვრებაა. მაცხოვარი არავის შეჰპირებია ია-ვარდებით მოფენილ ცხოვრებას, სადაც პრობლემები არ იქნება. მან თქვა, რომ ცხოვრებაში გასაჭირი უფლის სიტყვის აღმსრულებელსაც შეხვდება და მასაც, ვინც არ აღასრულებს. მაგრამ ამ გასაჭირიდან როგორ გამოვალთ, დამოკიდებულია იმაზე, თუ რა იყო ჩვენი ცხოვრების საძირკველი, რაზე ვაშენებდით მას.

ვინც უფლის სიტყვის მიხედვით ცხოვრობს, უფალი მათ მარადიული სიცოცხლით ასაჩუქრებს.
ნუ შეგეშინდება განსაცდელის, რადგან უფალია შენთან! ის გაგაძლიერებს და გამოგიყვანს ყველა სირთულიდან! მიენდე მას. იესო ქრისტესთან ერთად ცხოვრება გაცილებით უმჯობესია, რადგან ის მიგიძღვის წინ, ის არის შენი საძირკველი, შენი იმედი; შენი ამავსებელი სიყვარულით, მშვიდობით, მადლით.

დაე, უფლის სიტყვა გახდეს შენი ცხოვრების შეურყეველი საძირკველი, ერთგული მეგზური, სიბრძნის წყარო და მარადიული სიცოცხლის მომცემი!

უფალს ებარებოდე!