(ესაია 66:1-2) ‒ ვის მიაპყრობს უფალი მზერას?..
▪ „ასე ამბობს უფალი: ‘ცა ტახტია ჩემი, დედამიწა კი ჩემს ფეხთა სადგამი. სად არის სახლი, რომელიც უნდა ამიშენოთ და სად არის ჩემი მოსასვენებელი ადგილი?
▪ ჩემმა ხელმა შექმნა ეს ყოველივე და ასე გაჩნდა ეს ყველაფერი!’ ‒ ამბობს უფალი. ‒ ‘აი, ვის მივაპყრობ მზერას: თავმდაბალს და სულით მოდრეკილს, ჩემს სიტყვაზე რომ თრთის.’“
✔ ურიგო არ იქნებოდა, დღესაც შეგვეხსენებინა საკუთარი თავებისათვის, რომ ღმერთი ყურადღებას ნაგებობებს კი არა, ადამიანთა ზნეობრივ და გულის მდგომარეობას აქცევს. ის ეძებს მომნანიე გულებს, რომლებიც მის სიტყვას (წმინდა წერილს) პატივს მიაგებენ საკუთარი ცხოვრებით.
✔ თუ ჩვენ გვსურს, მივიპყროთ ღმერთის ყურადღება, ამას ვერ შევძლებთ, თუ ვაიგნორებთ მის წმინდა სიტყვას და თუ არ ვიდრეკთ სულს მოსანანიებლად.
✔ თუ ჩემი გული არ მოეწონება უფალს, არც ჩემი აშენებული ტაძარი ესიამოვნება, მაგრამ თუ ჩავუკვირდები მის წმინდა სიტყვას, გულს მოვიდრეკ და დავუქვემდებარებ ჩემს აზროვნებას, მაშინ რასაც მისთვის გავაკეთებ, იქნება წმინდა და სასიამოვნო მისთვის.
▪ მართებული იქნება ჩავამატოთ, რომ უფალი ესაუბრებოდა, იმ ხალხს, რომელთაც ჩვევად ჰქონდათ ნაქცევი მსხვერპლშეწირვა და უამრავი გარეგნული რიტუალი, თუმცა რეალური მიზანი დაკარგული ჰქონდათ. ისინი აღარ უკვირდებოდნენ თავიანთ ნაბიჯებსა და გულის მდგომარეობას, მათი ზნეობრივი ცხოვრება გმობდა უფალს, ხოლო გარეგნული „ადიდებდა“.
▪ „აი, ვის მივაპყრობ მზერას: თავმდაბალს და სულით მოდრეკილს, ჩემს სიტყვაზე რომ თრთის.”
